Algemeen letterkundig lexicon

suspensie-1

Etym: Lat. suspensus = zwevend, tussen hoop en vrees < sus-pendere = op-hangen, ophouden, weglaten.

Term uit de paleografie voor de meest gebruikelijke manier van afkorten om schrijfmateriaal te besparen, waarbij van een woord waarvan de betekenis duidelijk is, aan het einde een deel wordt afgekapt en weggelaten. De suspensie kan variëren van het weglaten van één letter tot het niet weergeven van alle letters op één na (sigle-1). De niet geschreven letters worden vervangen door een streepje boven het afgekorte woord of een apostrof erachter om aan te geven dat de lezer te maken heeft met een abbreviatuur, bijv. com = comen; e = ende; voorw' = voorwaer.

Minder gebruikelijk dan suspensie is afkorting door middel van contractie-2.

Lit: A. Cappelli, Dizionario di abbreviature latine ed italiane (1973) • B. Bischoff, Paläographie des römischen Altertums und des abendländischen Mittelalters (1986²; reprint 2009⁴), p. 192-213 • J.L. van der Gouw, Oud schrift in Nederland (1993³), p. 61-67 • J. Stiennon, Paléographie du Moyen Age (1973; reprint 1982), p. 126 • P.J. Horsman, Th.J. Poelstra & J.P. Sigmond, Schriftspiegel. Nederlandse paleografische teksten van de 13^e tot de 18^e eeuw (1986²) • B. Engelhart & J.W. Klein, 50 eeuwen schrift (1988²), m.n. p. 102-129.

suspense zie spanning

suspensie-2 zie onderbreking