Algemeen letterkundig lexicon

repertorium

Etym: Lat. reperire = terugvinden.

Term uit de bibliografie voor een bibliografisch naslagwerk voor een bepaald wetenschapsgebied of met betrekking tot een bepaald onderwerp, bijv. B. Besamusca, Repertorium van de Middelnederlandse Karelepiek (1983), Id., Repertorium van de Middelnederlandse Arturepiek (1985), en uit de archivistiek voor een index met analyses van de teksten waarnaar wordt verwezen. Toch wordt in de archiefwereld de term repertorium ook wel in de eerste betekenis gebruikt, bijv. voor W.J. Formsma & B. van 't Hoff, Repertorium van inventarissen van Nederlandse archieven (1965²) en E.A. van Beresteyn, Genealogisch repertorium (nieuwe uitg. 1972).

Van belang voor de neerlandistiek zijn o.a. het Repertorium van het rederijkersdrama (1968) van W.M.H. Hummelen, het Repertorium van het ernstige drama in de Nederlanden 1600-1650 (1983) van H. Meeus, het Repertorium doctoraalscripties 1981-1985: neerlandistiek en kunstgeschiedenis (1988), het Repertorium van het oude boekenbezit in België (1989) en het Repertorium van de Middelnederlandse artes-literatuur van R. Jansen-Sieben (1989).

Lit: Th.S.H. Bos, 'Kind van vele ouders: ruim een eeuw 'Repertorium van (boeken en) tijdschriftartikelen betreffende de geschiedenis van Nederland' in K. Kooymans (red.), Bron en publikatie (1985), p. 167-202 • R. Jansen-Sieben & P.J.A. Franssen, 'Ria Jansen-Sieben: een repertorium moet dynamisch zijn' in Literatuur 7 (1990) 1, p. 36-40.

repertoire-2

repetitief vertellen