Algemeen letterkundig lexicon

conciliatio

Etym: Lat. vereniging, verzoening.

Vervaging van het onderscheid tussen twee aan elkaar tegengestelde meningen of benamingen door de mening van de tegenpartij af te zwakken of door er een correctio op toe te passen. Deze techniek wordt vaak gebruikt in de refutatio, d.w.z. het onderdeel van een redevoering waarin de argumenten van de tegenpartij ontkracht worden.

Lit: G. Ueding (red.), Historisches Wörterbuch der Rhetorik, dl. 2 (1994), kol. 314-317.

conciliare

conclusio