buitenspel

Term uit de dramaturgie voor een toneelstuk dat een ander toneelstuk, het zogenaamde binnenspel, omvat. De verhouding van het binnenspel ten opzichte van het buitenspel wordt verantwoord als een opvoering van het binnenspel aan de personages van het buitenspel, zoals in Piramus en Thisbe (ca. 1518, ed. Van Es, 1965). Een ander voorbeeld is Naaman Prinche van Sijrien (1553, ed. W.M.H. Hummelen en C. Schmidt, 1975), waarin het binnenspel een droom is die door de hoofdpersoon van het buitenspel gedroomd wordt.

Lit: G.A. van Es (ed.), Piramus en Thisbe. Twee rederijkersspelen uit de zestiende eeuw (1965).