binnenspel

Term uit de dramaturgie voor een toneelstuk dat omvat wordt door een ander toneelstuk, het zogenaamde buitenspel. De verhouding van het binnenspel ten opzichte van het buitenspel wordt verantwoord als een opvoering van het binnenspel aan de personages van het buitenspel, zoals in Piramus en Thisbe (ca. 1518, ed. Van Es, 1965). Een ander voorbeeld is Naaman Prinche van Sijrien (1553, ed. W.M.H. Hummelen en C. Schmidt, 1975), waarin het binnenspel een droom is die door de hoofdpersoon van het buitenspel gedroomd wordt. Het Wagenspel van Masscheroen (hfst. X, v. 728 t/m 857) in de Mariken van Nieumeghen (ed. D. Coigneau) heeft de kenmerken van een binnenspel, maar de Mariken wordt in zijn overgeleverde vorm niet als een toneelstuk, maar als een leestekst beschouwd.

Lit: G.A. van Es (ed.), Piramus en Thisbe. Twee rederijkersspelen uit de zestiende eeuw (1965) • W. Kuiper, ‘Mariken van Nieumeghen, een gerenoveerd Maria-mirakel’ in Spektator 15 (1985-1986), p. 249-267.