Evangelische liederen

N^o. 469.

1.

MYn Vriend versmelt uit liefd' in zynen bloede,
Zyn Lyden is de Hel de stervens stoot;
Hy bluscht den toorn, verbreekt des dryvers roede.
Het leeven werpt zich zelven in den dood.

Daardoor springt op des Afgronds slot,

En dus verlost Hy my, myn Vorst en sterke God.

2.

Hy zag in 't bloed my leggen op den velde,
Zyn hert ontstak in heeten Liefde-gloed;
Dit was genoeg, dat Hy zyn leeven stelde
In myne plaats; dat Hy, bespat van bloed,

De Pers des toorens voor my trad.

Nu voert Hy m' uit den dood in 's Leevens Vreedestad.

3.

Gy moest met angst den gloed des vuurs doorwaaden,
Den gloed des vuurs, uw Geest zo bang en heet.
Gy hebt om my, met hellen angst^* belaaden,
In zwaaren stryd het milde bloed gezweet.

* Ps. 116:3.

[p. 94]

 

Nog zonkt Gy in zoo diepen dood,

 

Dat uwe God u liet van allen troost ontbloot.

4.

O Bruigom! uw' geheimnis volle Liefde
Heeft U tot een Anathema gemaakt.
Hoe! kon de Liefd' U tot den Vloek toe grieven!
O Ja, Gy zyt voor ons aan 't Kruis geraakt.

Het Leeven neemt ons Dooden aan,

En heeft den wreedsten dood deswegen uitgestaan.

5.

Zo hebt Gy dan, ô dood! den Man verslonden,
En wist het niet, dat Hy het leeven droeg.
Hem is 't gelukt, hy heeft den dood gevonden,
Wien zyne kracht door eenen slag versloeg.

Zo dat de dood my nu niet schaadt.

In Jesus is de dood voor my het Leevens zaad.

6.

In Christus dood is nu myn dood verdreven,
Ja, word de weg ter zaalig' eeuwigheit;
Zy schept met een in 't hart een ander leeven,
Dat in zyn dood en bloed begraaven leit.

Hier breekt, hier smelt myn steene hert,

En wisselt hemel-vreugd voor helschen angst en smert.

7.

Nu brengt myn Geest, al juichend, haare Gaaven,
Gods licht doorstraalt myn duister hert en zin,
Zo kan 't gemoed zich in een koelbron laaven,
Zo blinkt de ziel als Jaspis en Robin.

Als ik naar Hem ben uitgestrekt,

Zo krygt myn Geest Zyn kleed en word met licht bedekt.

[p. 95]

8.

Nu voel ik der Genaade zoetste blikken,
Nu rust ik in Zyn Liefde-schoot, zeer bly;
Daar word myn ziel van dood en zonden strikken,
En van den dienst der ydelheden vry.

Als Jesus bloed haar heeft verciert,

Word zy als Koningin den Koning toegevoert.

9.

Zo schroom ik niet des lydens bitt're Mirrhen,
Dewyl de Mirrh' de schoonste balzem heeft.
Vernuft en vleesch! wykt met uw blind verwerren,
Wyl Christus Jok myn hert den vreede geeft.

De liefde ging den smallen weg,

Uit Liefde kies ik ook die lieve kruisses steg.

10.

Myn God! ontsteek in my des kruisses vlamme,
Laat haare gloed door 't goud der ziele gaan.
Versterk my dog in den gekruisten Lamme,
Dat ik verklaart mag in uw smeltkroes staan.

Genoeg, of schoon het vleesch verderft,

Als maar de nieuwe Mensch door 't kruis den Zeegen erft.