‘Best mogelijk,’ mokte ze.
‘We mosse wat meer an de dienst des Heren denke,’ waagde hij, ‘en daar de kindere in voorgaan.’
‘Ik hou niet van die vromigheid, dat weet je,’ weerde ze af. ‘De meeste vrome benne huichelaars, dat zeg ik!’
‘Je praat zo om d'r af te weze. En omdat je niet beter weet.’
‘Ik weet het beter as jij denkt, hoor!’
Het was machteloos doodlopen tegen een blinde muur. Hij staakte het onderhoud, dat in een twistgesprek dreigde te ontaarden. Toch nam hij zich voor, te handelen zoals dominee hem geraden had. En toen ze 's avonds allen om de tafel zaten, trachtte hij vastheid in zijn stem te leggen, toen hy met nadruk zei: ‘De jonges blijve venavend op 't straatje, hoor. Je zoekt maar een werkje op. Piet ken de kenijne schoonmake en Arie en Jan geve same Gerrit z'n fiets 's een goeie beurt. Da's hard nodig. En ik zal jullie d'r wel wat bij helpe. Om half nege gaan Jan en Arie na bed en om nege uur Piet.’ Het was een lange toespraak, en ze keken verwonderd.
‘Waarom?’ kwam Piet vragen.
‘Omdat het niet goed is, 's aves langs de wege te slingere. Daar leer-ie niks goeds.’ Piet keek hem aan; hij begreep wel wat vader bedoelde. Arie wilde tegenspreken, maar vader dreigde: ‘'k Zal d'r op lette. Laat 'k niet merreke, dat jullie toch weg benne.’ Moeder blikte verbaasd naar haar man; zo kende ze hem zelden. ‘En jullie make, dat je uiterlijk om tien uur binne ben, meide,’ sprak hij tot Cor en Riek, streng, maar niet onvriendelijk.
‘'k Zal wel 's zien, hoor,’ brutaalde Cor. ‘'k Heb geen horlozie op zak.’ De brutale toon van het antwoord irriteerde de man.
‘Na tiene kom-ie d'r nie meer in,’ zei vader streng. ‘Dan zelle we 's kijke, wie d'r hier wat te vertelle heit. Azzie meerderjarig ben, doe je maar wat je wil, maar nou heb ik nog wat over je te zegge.’
Riek lachte smadelijk: ‘Je heb hier nog al veel te zegge!’ En Cor viel nijdig uit: ‘Mot-je ons hebbe? As-ie maar weet, da 'k me niet laat koeienere! Je verdient het zout in de pap niet en wou-ie mijn...’
Dreunend sloeg Wijer's vuist op de tafel; twee koffiekommen rinkelden om. Zijn stoel schoof krakend achteruit en met dreigende armen boog zijn magere gestalte over naar Cor, die, kauwend en met felflitsende ogen, was opgesprongen, haar stoel omwerpend.
‘Zel jij je brutale mond houwe tege je vader, slons van 'n meid! Elleke avend slinger je in 't bos om met knulle, net zo lang tot 't te laat is.’ Twee stappen deed hij dreigend in haar richting; zijn benig rimpelhoofd gloeide van nijd; zijn borst hijgde.
‘Durf mijn 's an te rake!’ daagde Cor uit, schreeuwend als een razende furie en zette handig de omgevallen stoel tussen zich en de toornige man.
‘Hou je gedekt, Driekus,’ kwam moeder kalmerend tussenbeide, en tegen de dochter: ‘En denk jij d'r 's an, wat je uitbraakt, meid!’
Auteursrecht onbekend
