Onder de groene linde. Verhalende liederen uit de mondelinge overlevering. Deel 3. Liederen over trouw en ontrouw in de liefde, verleiding en verlating

[p. 220]

33
Vaarwel geliefde Rosalijn

Samenvatting

Een soldaat neemt afscheid van zijn beminde om naar het front te gaan. Daar raakt hij in het heetst van de strijd gewond. Eerste hulp wordt geboden door de zusters van het Rode Kruis, onder wie zich zijn geliefde, die het ouderlijk huis is ontvlucht, bevindt. Aan haar zorg en toewijding is het te danken dat hij binnen enkele weken geneest.

Toelichting

Onder de titel Scheiden doet lijden - Liefde heelt alles troffen wij dit lied ook aan in Oorlogsliederen van de groote Europeesche Oorlog tusschen Duitsland, België, Frankrijk, Engeland, Rusland, enz., in het jaar 1914 en 1915, drie bundeltjes, niet gedateerd, niet gepagineerd, met liederen op bekende wijzen, vervaardigd en (waarschijnlijk in 1915 of 1916) uitgegeven door F. Rombouts in Roosendaal. De melodie van Aan 't bruggetje bij de vliet, waarop volgens de uitgever Vaarwel, mijn lieve Rosalijn gezongen diende te worden, konden wij tot nu toe niet achterhalen.

Lied
Vaarwel geliefde Rosalijn

Opname 9 oktober 1967

[p. 221]

Vaarwel, geliefde Rosalijn,
'k Moet weer bij m'n troepen zijn,
Meisje, lieveling van mijn hart,
Scheiden baart mij diepe smart.
't Moedig paard wacht reeds op mij
Mogelijk sneuv'len w' allebei.
Ontvang dees ring van mij gewis
Tot een gedachtenis.

Wenend staat zij op 't balkon
Bij 't vertrekken der schadron:
O, hoe fier rijdt hij te paard!
Ja, hij is haar liefde waard.
Zie, die jonge luitenant
Wuift tot afscheid met z'n hand...
Welt in krijgsmans oog een traan
Bij het ten strijde gaan?

Duizend werden neergeveld
Op het Japanse oorlogsveld.
Liefde, die zich steeds ontfermt
Heeft de officier beschermd.
't Is alsof de dood hem spaart:
Moedig zit hij nog te paard,
Aan 't hoofd van ene ruiterstoet
Strijdt ie met nieuwe moed.

[p. 222]

4

 

En bij charge en het front

 

Werd den officier verwond:

 

Paard en ruiter stortten neer

 

Op het bloedig veld van eer.

 

Al die bloei van eer en roem

 

Vergank'lijk zijn ze als een bloem,

 

Maar hij deed zijn krijgsmansplicht

 

En dat maakt zo licht.

En bij held're sterrennacht
Houden d' engelen nog de wacht.
Zusters van het Rode Kruis
Komen aan met zacht gedruis,
Bidden voor hun heil en ziel
Toen daar hare minnaar viel.
Onder tranen brengen zij
Menig gewonde bij.

Engelengestalten zweefden rond
Op de met bloed doorweekte grond.
Ook bij hem knielt jong en teer
Ene liefdezuster neer.
Waarom ziet ze hem zo aan,
Waarom vloeit die droeve traan?
Bij het licht der maneschijn
Ziet hij z'n Rosalijn.

Zij ontvluchtt' 't ouderlijk huis
En nam dienst in 't Rode Kruis.
Zij beminde om liefdeswil
't Slagveld, nederig en stil.
In het liefdezusterskleed
Zag zij van ver het krijgsmansleed
En zo vond ze in stille smart
De lieveling van haar hart.

[p. 223]

8

 

En terwijl ze hem verbindt

 

Die ze bovenal bemint

 

Ziet het paard zijn meester aan

 

Net of hij wil doen verstaan:

 

Als ware vrienden scheiden wij

 

Want het einde is nabij.

 

Ja, 't lieve trouwe dier

 

Sterft naast de officier.

Door de zorg van Rosalijn
Mocht ze altijd bij hem zijn.
In 't lustprieeltje aan de kant
Verzorgt ze hem met ted're hand,
Schoon het weken duurt gewis
Voordat hij genezen is.
In reine liefde en geduld
Wordt hare wens vervuld.

O, hoe teder en hoe zacht
Is der eng'len blijde wacht!
Zusters van het Rode Kruis
Gij werpt rozen in hun kruis.
't Is de liefde die beveelt
En de zwaarste wonden heelt
Liefde strooit haar rozen neer
Ook op het veld van eer.

Gezongen door Sijke Louwenaar-de Vries te St. Jacobiparochie. Ze werd in 1895 in deze plaats geboren. De liederen die ze kende leerde ze thuis en op het land in haar omgeving. Zij werkte bij boeren. Dat gebeurde destijds in groepen van zo'n tien tot twaalf jongens en meisjes in de leeftijd van dertien tot twintig jaar. Er werd gezongen bij het aardappelrooien, vlastrekken, bieten rooien en bij het binden van tarwe en haver.

Data en plaatsen van opname

09 10 1967

St. Jacobiparochie