Onder de groene linde. Verhalende liederen uit de mondelinge overlevering. Deel 3. Liederen over trouw en ontrouw in de liefde, verleiding en verlating

[p. 154]

22
Kent gij het slot, welks hoge poorten

Samenvatting

Een herderinnetje, met valse beloften verleid door een ridder en vervolgens door hem om een ander in de steek gelaten, springt in de diepe slotgracht van het kasteel waarin de ridder vertoeft. Op het geluid daarvan ijlt de ridder, toch al door wroeging gekweld, naar buiten en springt haar na. In elkaars armen vinden beiden de dood.

Toelichting

Wouters en Moormann baseerden zich bij de publicatie van dit lied op een los blad zoals dat door straatzangers voor weinig geld aan het publiek of huis aan huis werd verkocht. Uit de nalatenschap van Wouters kwam het betreffende liedblad in het bezit van het volksliedarchief.

Ziet gij dat slot wierhooge poorten,

Omringd door grachten zoo breed zoo diep

Hij wil en kon haar sten niet hooren

Die hij verachte, die hij verstiet

Hij heeft een andere het hart geschonken

Die aàn de mijne wat vastgeklonken.

Refrein

[p. 155]

 

Liedblad uit de collectie Wouters

 

O jongeling, ik min u teer,

 

Geef mij mijn hart en mijn onschuld weer

 

O jongeling ik min u teer,

 

Geef mij mijn hart en mijn onschuld weer

 

 

 

Ik hoedde vreedzaam mijne schapen,

 

Die darteen en huppelen de weide rond

 

Ten kon ik 's avonds rustig slapen

 

Begroeen blij de morgenstond

 

Daar kwam een ridder uit die dalen,

 

hij sprak mij van die gonden zalon,

 

 

 

Zij had een vader en een moeder,

 

Marie was het jongste kind

 

Zij had een zuster en een broeder.

 

Door alle werd zij teer bemind.

 

Maar nu het ouderlijk huis verlaten

 

Helaas zullen zij Maria haten.

 

 

 

Refrein.

 

 

 

De Ridder op het Slot gezeten

 

Hoort daar op eens een akelig geuid.

 

Er roept een stem tot zijn geweten

 

Terstond vliegt hij de Sotpoort uit

 

Hij ziet zijn meisje in het na bedolven

 

Hij sprong haar na in de woede golven,

 

 

 

Refrein.

 

 

 

Zij omklemden elkander, maar zonken

 

Te laat vond hij zijn zoetelief weer

 

Zij omklemden elkander maar zonken

 

Te laat vond hij zijn zoetelie weer.

[p. 156]

Lied
Kent gij het slot, welks hoge poorten

Opname 28 september 1959

Kent gij het slot, welks hoge poorten
Omringd door grachten, zo breed, zo diep?
Hij kon, hij wil haar stem niet horen
Die hij verachtte, die hij verstiet.
Hij heeft een ander 't hart geschonken
Dat aan het mijn' was vastgeklonken.
Och jongeling, ik min u teer,
Geef mij mijn hart en mijn onschuld weer.

Zij had een vader en een moeder,
Maria was het jongste kind
En ook een zuster en een broeder,
Door allen werd zij teer bemind.
Maar nu het ouderlijk huis verlaten
Helaas gingen zij Maria haten.
Och jongeling, ik min u teer,
Geef mij mijn hart en mijn onschuld weer.

[p. 157]

3

 

Ik hoedde vreedzaam mijne schapen

 

Die dart'lend huppelen de weide rond.

 

Toen kon ik 's avonds rustig slapen

 

Begroette blij de morgenstond.

 

Daar kwam een ridder uit de dalen,

 

Hij sprak mij van die gouden zalen.

 

Och jongeling, ik min u teer,

 

Geef mij mijn hart en mijn onschuld weer.

De ridder, op zijn slot gezeten
Hoort daar opeens een akelig geluid,
Daar roept een stem tot zijn geweten,
Terstond vliegt hij zijn slotpoort uit.
Hij ziet zijn meisje in 't nat bedolven,
Hij springt ze na in de woeste golven.
Zij omvatten elkander, maar zonken neer.
Te laat vond hij zijn zoetlief weer.

Gezongen door mevrouw J. Wisse-van de Schraef te Koudekerke (verdere gegevens ontbreken).

Datum en plaats van opname

28 10 1959

Koudekerke^*

* Opname Will Scheepers

Vermeldingen/literatuur

Wouters/Moormann II, p. 288.