Onder de groene linde. Verhalende liederen uit de mondelinge overlevering. Deel 2. Liederen over ontluikende liefde, werving, vrijage en zwangerschap

[p. 170]

26
Er was eens een mager snijerke

Samenvatting

Een onbemiddelde jongen, de zanger/dichter, bemint de corpulente dochter van een nurkse, magere kleermaker en de liefde is wederzijds. Het zint de kleermaker allerminst dat de twee van elkaar houden; liever had hij een rijke man voor zijn dochter gehad. De kleermaker komt te overlijden. Het jonge stel trouwt; het huwelijksleven doet het meisje zichtbaar goed.

Lied
Er was eens een mager snijerke

Opname 10 december 1970

[p. 171]

1

 

Er was eens een mager snijerke

 

Een snijerke al heel oud

 

En die snijer had een dochter

 

Maar die was nog niet zo oud.

 

En 't snijerke dat was mager

 

En zijn dochter mals en dik

 

En die ze 't liefst van allemaal zag

 

Dat waar ik.

 

[Refrein:]

 

En 't snijerke waar toch zo dun

 

En zijn dochter mals en dik

 

En de vrijer van die dikke dochter

 

Dat waar ik.

De dochter van de snijer
Die was pas achttien jaar,
Ze had een paar rooi' eugskes
En dikke polka haar.
En eugskes als kastanjes
En mie d'r handjes in d'r zij
Stond zij mij noa te kijken
Ze was toch zo gek op mij.
[Refrein:]

'k Had honderd maal gevraagd al
Snijer geef mij er Katrien.
Maar 't snijerke die magere mens
Die was zo slim veur tien.
Hij zou wel willen hebben
Als dat zij ene rijke nam
Maar ik zag aan Trien d'r eugskes wel
Dat daar toch niks van kwam.
[Refrein:]

Eens op ene zondagavond
Toen zaten we bij mekaar
En we dachten dat ons niemand zag
Al scheen het maantje klaar.

[p. 172]

 

Ik kneep 't 'ns in z'n wangskes

 

Zo zacht zoals dat heurt

 

En ik kuste Trien en Triene mij

 

Zo iederkes op zijn beurt.

 

[Refrein:]

Maar toen kwam die magere snijer
Die snijer al met z'n naald
Die had ons in de maneschijn
Al afgeloerd bepaald.
En voor iedere keer dat ik toen
Katrieneke eens had gevat
Pikte die magere snijer
Met z'n naald al in mijnen bil.
[Refrein:]

Katrien moest mee naar huis toe
Met vrijen waar 't gedaan
En nooit hebben zij meer samen
In de maneschijn gestaan.
Katrien die jankte 'n allegen dag
En dat ze mij niet meer mocht zien
En ik al is 't schand dat ik 't zelf zeg
Ik dacht alleen nog maar aan Katrien.
[Refrein:]

Het snijerke is gesturven,
Hij kijfde zijn eigen dood
En gelijk hij naar de hemel tippelde
Speelde hij nog op zijn poot.
Maar een maand of twee, drie later
Toen treuwde ik met Katrien
En de treuw die heeft haar goed gedaan
Want tegenwoordig mag de ze zien.
[Refrein:]

Elisabeth Petronella Swinkels-van der Vorst (geb. 1908) te Eindhoven.

[p. 173]

Data en plaatsen van opname

00 00 1966

Leveroij

10 12 1970

Eindhoven