Christelijke gezangen en liederen

LXXXIII. De voorzigtigheid.

Was d’ aarde nog een paradijs,
De sterfling wijs,
In ’t goed te kiezen;
Hadt ons de list nog niet verleid,
D’ Eenvoudigheid
Niet doen verliezen,
Regeerde Trouw en Waarheid nog;
Hadt voor bedrog
Geen mensch te vreezen,
Nog onbekend met valschen schijn,
’t Voorzigtig zijn
Zou noodloos weezen.

[fol. G11r]

2     Dan d’ aard’ is, braaven ten verdriet,
De woonplaats niet
Van reine zeden.
De gouddorst durft, om geld en goed,
Met trotschen moed
Het recht vertreeden;
’t Vernuft geeft zelfs, om aardsch gewin,
Een dubblen zin
Aan ’t geen wij spreeken;
En ’t zagt, het vleijende gelaat
Bedekt verraad
En looze streeken!

3     Men moet op ’s leevens kronkelpaên,
Voorzigtig gaan,
Om niet te dwaalen;
Geen hartsgeheim, ook aan zijn’ vrind,
Hoe zeer bemind,
Ooit los verhaalen;
Dus moet, ’t geen ons is toebetrouwd,
Steeds zijn beschouwd
Door ons als heilig.
Die hart en tong heeft in bedwang;
Diens leevensgang
Is meestal veilig.

4     Hoe wist Gij openhartigheid
En wijs beleid
Steeds t’ zaam te paaren,
ô Jesus! en hoe welbedagt
Hebt G’ Uw gewagt
Voor

[fol. G11v]

huichelaaren!
Leer ons ook, schoon wij loosheid vliên,
Vooruit te zien
En na te denken;
En wil ons hart, als ’t onbedagt
Verzuimt de wagt,
Uw toezigt schenken.