Christelijke gezangen en liederen

LXXI. Weldaadigheid.

Wie wordt, door ’t zagt, het vriendlijk mededoogen,
Zo sterk ontroerd, tot traanen toe bewoogen,
De schaamle hut der armoed’ ingeleid:
De menschenliefd’ is uit haar oog te leezen,
Elendigen! zou ’t uw Beschermgeest weezen,
Uw Troosteres? Ia, ’t is Weldaadigheid!

2     Een dor geraamt’, de honger, raast haar tegen,
De naaktheid volgt al trillend, vlucht, verlegen,
Vol schaamte weg; de krankheid ligt op ’t bed
Van stroo, en zucht en ziet haar’ zuigling kwijnen.
Weldaadigheid! naauw zien zij u verschijnen,

[fol. F10v]

Naauw ziet gij haar, of allen zijn gered.

3     Gij, die beneên de menschlijkheid gezonken,
Uw geld, verstand en kragt hebt weggedronken,
Wat bedelt gij, zo schaamtloos stout? vertrekt!
Weldaadigheid is niet min wijs dan teder,
Zij werpt voor u een kleine gift ter neder,
Daar g’ afkeer, ja; maar naauw ontferming wekt.

4     Die waarlijk eedl’, uit reed’ en drift geboren
Versterkt het zwakk’ en zoekt wat is verlooren,
Daar hij zich zelf om ’s Naastens heil vergeet
Ziet hij Gods Zoon nooit grooter in zijn daaden,
Dan daar Hij stout ’t vooroordeel durft versmaaden;
’t Berouw vertroost en met de zondaars eet.

5     Laat, Christenen! laat ons als Iesus leeven,
Met oordeel blijd’ en overvloedig

[fol. F11r]

geeven,
Vertroosting biên dáár, waar d’ elende vraagt,
Niet onder schijn van zorg voor ons geweeten
Den zondaar vliên, hem liefdeloos vergeeten.
Waar is de plaats, waar vaste deugd iets waagt?

6     Dan, wie van ons durft op volmaaktheid roemen,
Wie zich voor God, geheel onschuldig noemen,
Wiens wankel hart werdt niet tot kwaad verleid?
Dekt gij ô Liefd’! op Euangelie-gronden
Geen menigte van zwakheên en van zonden
Dan is ’t gedaan met onze Zaligheid.