Klanten

[p. 26]

V

Als het erg koud was, deden wij iets wat andere slijterijen niet deden. Wij verkochten warmen wijn per glas. Alleen Vrijdags, omdat het dan de moeite loonde.

De oude Neel staat achter haar vischkraam van koude te trappelen; haar voeten in klompen, waarin kranten en stroo. In de driedubbele kleeding met mofjes aan de polsen, een wollen sjaal kruislings over de borst, lijkt ze een opgeblazen pop.

De koopers zoeken hun visch vlugger uit dan anders. Meestal vinden ze de bovenste botjes niet mooi genoeg en diepen zóó lang de onderste op, totdat ze de bovenste weer te pakken hebben. Ze zien echter even scherp toe, of ze hun volle gewicht wel krijgen en grabbelen pas naar centen, als de visch ingepakt voor hen ligt.

De oude Neel staat met haar botjes op den hoek. De wind pakt haar van voren.

[p. 27]

Ze slaat keer op keer de armen klappend rond de schouders. Ze blaast in haar vuisten en dan weer foefelt ze de vingers onder de oksels.

- Ik ga naar de overkant voor een glas warme wijn, zegt ze tegen haar zoon Chris, die nu de klanten bedient.

Sinds hij die strop heeft gehad met zijn leverancier, is hij haar concurrent niet meer.

Neel posteert zich midden voor de toonbank. Zij bestelt twee glazen wijn tegelijk.

Het eerste glas gooit ze ineens naar binnen, om warm te worden. Over het tweede doet ze meer dan een half uur.

- Schei uit, zucht Neel, hoewel niemand iets zegt. Die Chris van mijn, die Chris van mijn, dat is me een stuk vreten! Dat is alles, wat ik weet.

- Neel, dat lieg je, zegt de dikke gele Goossens. Je weet nog véél meer en je weet ook.... in de Oost geweest en nie gek!

- 't Was m'n concurrent, zegt Neel.

[p. 28]

Dat is ie nou niet meer. Maar m'n zoon was ie, is ie en 't beroerdste komt nog: hij blijft 't.

- Ja Neel, begint de gele Goossens weer, dat kan wel, maar je brengt je zelf van je apropos af.

- Hou jij je nou maar bij je klewang, meent Neel. Van m'n Chris kan je me toch niet afhelpen. O zoo!

- Dat weet ik nog zoo net niet, zegt Goossens, stuur hem es 'n paar jaartjes naar Indië. Je weet 't! Naar de Oost geweest en nie gek.

- Schei uit! roept Neel. Na een paar jaartjes in Indië is mijn Chris wèl gek.

- En toch zit er wat in die Chris, zegt de doove Krijns, die eigenlijk niets hoort.

- Wat bedoel je? vraagt Neel.

- Zòò maar, zegt Krijns.

- Ik merk er niet veel van, zegt Neel, tenminste als je dàt bedoelt, wat ik bedoel.

- Nee, daar heb je gelijk in, vindt Krijns, maar wat bedoel je eigenlijk?

- Ik bedoel, zegt Neel, ik wil alleen

[p. 29]

maar zeggen, dat ie niets goeds in z'n verdommenis heeft en ik heb er m'n lol aan, dat ie zòò op de koffie gekomen is.

- Nou ja, zegt Goossens, dat is ons bekend.

- Bekend, bekend! roept Neel. Wàt bekend?.... Niks is bekend!

- Je bedoelt toch dat met die levensverzekering? vraagt Goossens.

- Schei uit! schreeuwt Neel. Ik zei je toch al, hou jij je nou maar bij je klewang. Neen, ouwe Oostganger, 't is de vischaffaire!

- Vischaffaire, vischaffaire! Weten jullie dat nou nòg niet, tettert de dunne Truija, terwijl ze binnenkomt en nog voor ze haar Vrijdagsche Anisetje bestelt, ratelt ze:

- Chris z'n schuld.... liep te hoog op bij z'n leverancier. Hij kon geen visch meer van hem krijgen. Op 'n goeje dag schrijft die vent uit Rotterdam: vijf manden visch staan voor U ter verzending gereed, stuur hiervoor het geld, de oude schuld laat ik vervallen.... Nou, en Chris

[p. 30]

betaalde toen die visch natuurlijk vooruit en hij kreeg de zending ook, maar het waren vijf manden met kabeljauws-koppen.

- Och, och, och, wat ben jìj lollig! roept Neel, terwijl ze al bijna de deur uit is.