Lof der geldsucht, ofte Vervolg der rym-oeffeningen (1702)

Lof der geldsucht, ofte Vervolg der rym-oeffeningen

(1702)–Jeremias de Decker– rechtenstatus

Auteursrechtvrij

Vorige Volgende



[pagina 24]
Op de Staert-Ster-kijckers. Aen de Voorseggende sterrekyckers. Flammiferum trahens spatioso limite crinem. GHY die in 's Hemels aengesicht En in den swier van ieder licht Der dingen Noodlot acht geschreven, En in der Sterren wonder-boeck U roemt deur-oeffent en bedreven, Nu hebt ghy stof tot ondersoeck; Nu hebt ghy kans om yets te schrijven, Om ietwes op 't papier te wrijven, Om eenig praetjen uyt te slaen, Tot tijdverdrijf der goede luyden, Die vierig wenschen te verstaen, Wat ons dit Staert-licht aen wil duyden. Wat vliegt'er heden menig oog En aengesichte naer om hoog! Wat sietmen menig' bloed staen staren En opwaerts sien na 't Firmament, Die andersins in seven jaren Noyt oog na 's Hemels oogen send! De woeckeraer laet thans sijn schijven, Sijn' goude en silvre daelders drijven, En staeroogt stijf op 't eeuwig goud, Daer 't blaeuw tapijt met is doorweven, En dat, hoe grijs hy is en oud, Voor d'eerste reyse van sijn leven.
[pagina 25]
Een suypsiek beest of droncken swijn, Dat sijnen gisteravonds-wijn Noch niet heel schoon heeft uytgeslapen, Heft oock sijn' schelen naer om hoog; En komt het Hemeldack begapen Met een nau half ontnuchterd oog. De jofferkens, die diamanten, Die perlen, booten en pendanten Oyt keurden voor het hoogste schoon, Verlaten't bed, en komen kijcken, Wat diamanten in den troon Des klaren Hemels staen en prijcken. De Jonckerkens, die door hunn hair, 't Welck meest maer is gekochte waer, Sich noyt gewaerdigden hunn' oogen Na's Hemels oogen op te slaen, Staen thans en sien als opgetogen WatGa naar margenoot* Hairen hem aen't voorhoofd staen. 't Saet all verwondert en verslagen, 't Is all verlet met toonen, vragen. En 't geen noch noyt en is gedaen By 's Hemels suyverlijckste lampen, Sulcx doet althans een' torts, ontstaen Uyt vuylen smoock en aerdsche dampen. Soo verre stelt ons nieuwsgier oog Het seldsaem boven 't groot en hoog; Soo krachtig kan ons't nieuw ontsteken. De Son en Maen, hoe schoon en groot, En werden nimmer aengekeken, Dan alsse zijn in swijmens nood. 't Geen versch verschijnt voor ons gesichte, Al is't van soberen gewichte, Is staendevoets by ons vermaerd; Maer dingen in gebruyck gekomen Schat onse sotheyd luttel waerd, Hoe groot sy zijn en uytgenomen.
[pagina 26]
Niet dat ick dit gestaerte licht Wil houden van gering gewicht, Neen toch: all wat aen 's Hemels daken Verschijnt, is overwegens waerd: Maer 'k moest eens' in 't verbygaen raken Ons' al te kinderlijcken aerd; Die aen een licht van nieus geschapen Ons soo nieusgieriglijck vergapen, En ondertusschen na dat groot Dat heerlijck heir van Hemel-vieren, 't Welck eeuwig draeyt om onsen kloot, Noyt een verwondert ooge stieren. Maer och of oock met ons gesicht Ons hert wou rijsen na dit licht, En sich voor d'aerdsche leuren sluyten, Waer naer het al te vierig neygt; Soo mochten wy de roede stuyten; Die dese roê (soo 't schijnt) ons dreygt; Soo souden wy misschien de quaden, Die ghy mocht smeeren op uw' bladen, Of deysen doen, of gants ontgaen; En all uw kakelen en kaken, Waerseggeren, doen schaemrood staen, En u tot leugen-seggers maken. Maer zijt dieshalven onbeducht: Ons' oogen gaen wel in de lucht, Wel selfs tot in den Hemel sweven Maer't hert houd hier beneden stê, Blijft in den aerdschen modder kleven, En, watmen preeckt, 't en wil niet mê. Men geat wel eens na't Staert-licht gapen, Maer valt stracx weer aen 't eerloos schrapen, Stracx weer aen 't suypen even vol, Stracx weer aen 't proncken en brageren, Stracx weer aen 't smijten even dol, En weet van boet doen noch bekeren.
[pagina 27]
Derhalven, Mannen, ducht ick dit, Dat ghy byna soud treffen 't wit, Als van onraed quamt te spreken; En dese fackel lang van staert Ons tot een' voorbo of teeken Van pestvier, hongersnood en swaerd.	margenoot* Stella comata caudata.

Vorige Volgende