Mariemma, herinnering aan Argentina
Mariemma, de Spaanse danseres die woensdagavond een groots applaus mocht incasseren in de Stadsschouwburg te Amsterdam, riep ongetwijfeld herinneringen op aan Argentina. Dit geschiedde bovendien niet toevalligerwijze of haars ondanks; in het programma stond vermeld, dat zij twee van haar dansen zou uitvoeren in de kostuums van Argentina, haar geschonken door de broeder van de inmiddels overleden danseres.
Ik zou de vraag willen stellen: was Argentina de typische representante van de Spaanse dans? Hierop valt te antwoorden: enerzijds wel, anderzijds niet. Zij bezat inderdaad veel van het vurige beheerste temperament dat de Spaanse dansers kenmerkt. Zij bezat echter ook veel, dat men niet typisch Spaans kan noemen.
Het lijkt mij nogal duidelijk, dat Mariemma uit de erfenis van haar grote voorgangster voornamelijk de bijkomstigheden en niet de vurigheid van haar persoonlijkheid heeft overgenomen.
Mariemma bezit ongetwijfeld, behalve haar prille bevalligheid, ook een opmerkelijke kunde, die zich vooral kenbaar maakt in anekdotische dansen als ‘Danse de la Bergère’ en in het afwisselend dovend en weer aanzwellend spel der castagnetten. Haar opkomst en afgang nemen evenwel zoveel tijd in beslag, dat de dansen meer de indruk wekken van een intermezzo dan van een pièce de résistance.
Of is het door de opzettelijk gewekte herinnering aan Argentina, dat wij geneigd zijn, maatstaven aan te leggen, te zwaar voor deze pittige, virtuoze jongevrouw uit Valladolid? Deze eerste kennismaking laat ons in ieder geval met vele vraagtekens achter. Wanneer men mij evenwel zou vragen, of zij behoort tot de Spaanse dansers, die eens onze schone
Auteursrechtelijk beschermd