Trudi Schoop danst een komedie
De gedanste komedie ‘Barbara’, waarmede Trudi Schoop thans ons land bezoekt, dwong onze sympathie af, zonder onze kritiek geheel tot zwijgen te kunnen brengen. Het bezwaar van deze uitvoering was, dat zij op twee gedachten hinkte. Enerzijds was zij een aaneenschakeling van vele goede en enkele voortreffelijke variéténummers, waarin dans, zang, pantomime en acrobatiek elkaar afwisselen of dooreengemengd voorkomen.
Wij zullen niet licht vergeten de charges van de pittige roodharige danseres Blanche Aubry en de liederen waarmede Voli Geiler achtereenvolgens de jazz, de familieromantiek en de Parijse chansonnières karikaturiseerde. Vele nummers volgen deze hoogtepunten onmiddellijk op de voet, met name de hevig automatische parade van de derde scène, de kostelijke acrobatiek uit het slottableau en vooral ook de bijzonder bekoorlijke gestileerde tennisscène uit ‘Jeunesse en blanc’.
Maar deze komedie had belangrijkere bedoelingen dan uitsluitend die van het variété, bedoelingen waaraan zij vaak ook wel degelijk beantwoordde. Zij werd dan een gedanste bekentenis, waarin de levensgang wordt beschreven van een jonge vrouw, die mislukt als verkoopster en hot-jazz-danseuse, omdat haar menselijkheid dreigt te worden doodgedrukt en die pas werkelijk tot leven komt wanneer zij zichzelf voorgoed heeft teruggevonden in de gestalte van de clown of, om in de taal te spreken van de dans, als groteske danseres. Door deze diepere achtergrond van het spel werden wij echter alleen getroffen in de scènes waarin Trudi Schoop genoeg expressiviteit bezit, meer als actrice overigens dan als danseres, om ons de gedanste en gezongen charges rondom haar heen te doen ervaren als de meer of minder wrange ervaringen van haar in het nauw gebrachte persoonlijkheid. De schoonste
Auteursrechtelijk beschermd