Verzameld werk. Deel 6

[p. 206]

Gedanste sprookjes

Fraai debuut van ‘Scapino’

Sinds 22 januari geeft de balletgroep ‘Scapino’, onder auspiciën van Het Parool, in Carré gratis ochtendvoorstellingen voor de Amsterdamse schoolkinderen van twee gedanste sprookjes, ‘De Toverfluit’ en ‘De Gouden Zwaan’. Deze balletten munten uit zowel door dromerige bekoorlijkheid als door sprankelende geest. Ik zou niet weten wie meer te roemen: de leiding van Hans Snoek, die zulk een prachtige eenheid heeft weten tot stand te brengen, dan wel de afzonderlijke kunstenaars, die hun specifieke functie, hoe gewichtig ook, ondergeschikt hebben weten te houden aan dit schitterend geheel. Choreografie, van Hans Snoek, en kostuums en decor, van Hans van Norden en Nico Wijnberg, werden alle geboren uit deze even ongewoon levendige als beheerste geest, die zijn stempel op de uitvoering heeft gedrukt; ook de muziek, van Wim Franken en Lex van Delden, laat zich niet als zodanig gelden, maar bepaalt zich tot zuivere begeleiding en accentuering van de typische, flitsende dansmomenten. De groep heeft derhalve niets minder bereikt dan een eenheid van stijl, waardoor zwartkijkers, die een Nederlandse danskunst als een onmogelijkheid beschouwen, gelukkig nu eens in het ongelijk worden gesteld. Bovendien bezitten deze balletten een frisse prilheid, waardoor zij bij uitstek geschikt zullen blijven om de jeugd in te wijden in de in ons land zo miskende kunst van de dans.

Deze balletten verdienen ten volle, dat zij grotere bekendheid verwerven. Het ensemble mag zich niet tot deze schoolopvoeringen, hoe sympathiek verder dan ook, bepalen! Houd uw licht niet onder de korenmaat, Scapino! Wij hopen spoedig uw balletten, deze en zo mogelijk ook de nieuwe, die

[p. 207]

gij nog in petto hebt, ook in volwassen gezelschap bij te wonen, dat misschien meer nog dan de jeugd uw frisse, zuivere droom van node heeft.

Scapino-ballet

In tegenstelling met de vorige uitvoering van het Scapino-Ballet, waarbij vooral decors en kostuums het verrassende element vormden, trad ditmaal vooral de danskunst als zodanig op de voorgrond. Ik zou vooral de gaaf uitgevoerde figuren van de prima ballerina, met een uitstekende balletscholing, willen memoreren, zonder overigens aan de precisie van de groepsdansen te kort te doen.

De leiding van de groep, met Abraham van der Vies als regisseur, Hans Snoek als choreografe, Lex van Delden als componist en Hans van Norden en Joop Hardy voor decors en kostuums, is in vertrouwde handen. Zij mag nu eens het accent op decor en kostuum, dan weer op dans of muziek leggen, zij blijft toch in de eerste plaats streven naar een eenheid der uitdrukkingsmiddelen. Bovendien geloof ik, dat zij op het goede paard gewed heeft door de jeugd niet met leerstellige of zwaarwichtige toespraken, maar met de argeloosheid van het sprookje, begeleid door een enkel eenvoudig woord, spelenderwijs in te voeren in de wereld van de dans, die nog altijd te dun bevolkt is met lieden van Nederlandse nationaliteit. Van de twee gedanste sprookjes ‘De Pascha en de Beer’ en ‘Peter en de Wolf’ leverde vooral het eerste verschillende kostelijke scènes op, onder andere het ontwaken van de twee ‘kooplieden’, met het in gestileerde stijl uitgevoerde geeuwen en uitrekken en niet te vergeten de verschillende groepsdansen rond de dikke Pascha die mij op aangename wijze herinnerde aan de weldoorvoede geneesheer uit het ballet ‘De Gouden Zwaan’.

De uitvoering had deze keer plaats in het Tuschinski-gebouw. Met de bijval en de instemming van de zaal vol kinderen, die zich soms plezierig roerig gedroegen, dan weer doodstil toekeken, konden wij ons ook ditmaal van harte verenigen.