Verzameld werk. Deel 4. Bewolkt bestaan

[p. 338]

34

Niettegenstaande de zenuwarts wel vermoed had dat het vertrek van Ferdinand een ongunstige invloed zou hebben op het herstel van zijn patiënte, verwonderde hij zich toch over de vreselijke toestand waarin zij een paar maanden later kwam te verkeren. Zij maakte niet als vroeger een ongelukkige, verwarde, maar een zwaar stompzinnige indruk die hij nooit eerder bij haar had opgemerkt. Hij dacht onwillekeurig aan het Indiaanse meisje dat hij de opdracht had gegeven de somnifeenflacon onder haar beheer te houden op het landhuis en haar meesteres slechts driemaal 's weeks een vastgesteld aantal druppels toe te dienen. Hij stelde zich met haar in verbinding en reeds de schrik in haar ogen waarmee zij zijn vermoeden ontkende, deed hem vrezen dat zij zich niet aan zijn opdracht had gehouden. Hij vroeg de flacon terug en belastte voortaan zichzelf met de behandeling. Dat hij goed had geraden bleek uit de houding van Carlota. Zij smeekte hem haar de beschikking over het sedativum te geven, omdat zij anders in een heldere toestand geraakte, waarin zij onnoemelijk leed. Zij vertelde hem dat zij van Ferdinand bericht had gekregen van een proces dat tegen Chamloup zou aanhangig gemaakt zijn. Het was een zeer eigenaardige geschiedenis. Van Mandere, de groenogige vriend van Ferdinand, had een geliefde gehad. Deze geliefde zou door middel van een slaapmiddel zelfmoord hebben gepleegd. Chamloup werd ervan beschuldigd uit een satanische stervenspret haar hiertoe te hebben aangespoord.

Carlota wist heel goed de gang van zaken, maar niettemin kon zij zich niet onttrekken aan het dwangdenkbeeld dat zich naar aanleiding hiervan aan haar opdrong. Zij meende dat zij het was die de geliefde was geweest van Van Mandere. Zij meende ook te weten dat Chamloup hier geen schuld trof, zelfs meende zij in haar hoedanigheid van geliefde van Van Mandere Chamloup geen enkele maal te hebben ontmoet. Zij kon zich, hoeveel moeite zij daar-

[p. 339]

toe ook deed, niet dwingen te begrijpen dat zij niet de geliefde van Van Mandere was geweest. Zij had soms het gevoel dat zij het uitschreeuwen moest van de benauwenis. Zij wist niet wat haar het meest pijnigde: dat zij daar lag, als zelfmoordenares, met het tuiltje bloemen en het portret van Oscar naast zich, of dat zij Oscar ontrouw was geweest met die verschrikkelijke Van Mandere met zijn groene tijgerogen en zijn waanzinnige monnikenziel, die naarstig habijtezweet uitwasemde. Zij smeekte de zenuwarts om haar het somnifeen niet te onthouden. Zelfs meende zij dat hij in een geval verkeerde waarin hij zijn medische kennis zou moeten gebruiken om een einde aan haar leven en haar lijden te maken. Hiermee plaatste zij hem voor het dilemma waarvoor zoveel artsen worden gesteld. Hij begreep wel dat deze vrouw nooit zou genezen, maar anderzijds begreep hij ook de onmogelijkheid om het euthanasieverbod te overschrijden, want hij zou de weg bewandelen die voert naar de ergste medische anarchie. Hij trachtte haar dan ook te sussen met verhalen over genezing van ziekten die ieder, en zeker ook de patiënt zelf, voor ongeneeslijk had gehouden.

De rust die de volgende dagen intrad kon hij nauwelijks toeschrijven aan de verhoging van de dosis waartoe hij zich genoodzaakt had gezien. Nogmaals viel hem op hoezeer haar gedrag afweek van dat van patiënten die met somnifeen worden behandeld. Zij leek als onthersend, zijn gesprekken kon zij niet volgen, zij keek hem alleen maar aan met grote mat-betraande ogen. Pas later, na haar dood, in het proces dat tegen Lee-lee werd aanhangig gemaakt door een aanklacht door de oude Goeroe ingediend, bleek van haar relaties tot deze vrouw, die hij lang voor betrekkelijk onschuldig had gehouden ondanks de duistere verhalen die op Curaçao de ronde over haar deden. Ferdinand had hem gewaarschuwd: pas op met Lee-lee, het is een bruha, maar luidop had hij gelachen om de bijgelovigheid van de Curaçaoënaars.