Verzameld werk. Deel 2. Gedichten

[p. 120]

Infanta

Zie, haar verfijnd gezicht
is, alles wel beschouwd,
vervreemd in zwijgzaam licht,
zo tussen moe en koud,

een zonderling gedicht,
een lied dat juicht en rouwt
en eensklaps onverrichterzake
weer ophoudt.

Het volk bemint haar zeer,
het volk dat bidt en vecht.
Dit schept geen blijdschap meer,
het schept gewoonte-recht.

Revolte voor de deur!
Hoe muitziek is het volk!
In nachten zonder kleur
spitst het vlijmscherp de dolk

die eens haar hart doorboort,
zo droomt zij, de Infanta,
en, wonder ongehoord,
haar heiligt, kleine Santa,

straks in het paradijs
met bloedend hart de tolk
- O Heer, Kirie-eleis -
van haar verpauperd volk.

[p. 121]

 

De opstand is mislukt,

 

de spanningen voorbij.

 

Het hof, zinnenverrukt,

 

ademt weer frank en vrij.

 

 

 

Ik zeg geen woord teveel,

 

en ook dat woord vloeit heen.

 

Haar valt niet meer ten deel

 

dan enkel nog maar een

 

 

 

aanhouden van de vrees

 

dat leven haar begeeft

 

en zij toch verder leeft

 

moeizaam in Aranjuez.