Verzameld werk. Deel 2. Gedichten

[p. 74]

Maarts refrein

Van angst gelouterd is mijn denkziek brein
nu ik vereenzaamd in de nacht ontwaak
en peins en peins en aan de hemel vraag
om de genade van zijn Maarts refrein.

Weer hoor ik in de winternacht, eerst vaag,
in ademloze nacht, zo schoon, zo grijs,
het voorwoord tot de opgetogen reis,
die ik, straks in de lente, droomziek waag.

Langzaam, hoor ik, ontbloeien nu de knoppen
diep in de kille takken bladerloos
nauwlijks bevrijd van sneeuw en winterhoos.

Het zaad, dat kiemt, heeft evenmin als gij
de wetenschap van 't stralende getij
en hoort ook slechts de val der regendroppen.

(naar het Engels van George Santayana)