Verzameld werk. Deel 2. Gedichten

[p. 64]

Vertrek

Wie weet moet men de wereldbol bereizen
alleen om zijn geluk te ondergraven.
Nog zien wij afscheidnemers trosgewijze
nablijven op een mat verlichte kade.

Straks zullen wij, van weemoed zwaar beladen,
de oude stad nog eenmaal zien verrijzen
om in de mist, die hangt rondom de haven
te glanzen eerst, dan schimmig te vergrijzen.

Ik heb geen oog gehad voor zoveel dingen,
die ik alleen maar aanvang te beminnen
omdat zij nu voorgoed achter de kimmen
teloorgaan, waar ik, in herinneringen
die soms opflakkeren en dan weer dimmen,
mensen en vogels steeds zal horen zingen.

S.S. Boskoop 1948