Verzameld werk. Deel 2. Gedichten

[p. 49]

De afwezigen

[p. 50]

présente je vous fuis, absente je vous trouve

[p. 51]

Vijf sonnetten uit Hades

Ik word steeds wreveliger, steeds meer verveeld,
het dodenrijk is slechts bewoond door gnomen.
Wij zijn postuum bij onze neus genomen,
er wordt verraderlijk met ons gespeeld.

Zoals die leven van de doden dromen
als een steeds bleker wordend dierbaar beeld,
zo weten wij, van 't leven niet geheeld,
liefdesbeloften zijn niet na te komen.

Blijf mij nabij, schoon wijf, verlaat mij niet.
Al ben ik dood, ik druip toch van verdriet.
Ik weet, het had zo anders kunnen wezen.

Eeuwig zie ik mijn vonnis in 't verschiet.
Nochtans, de eerste kus vergeet ik niet.
Adieu, mijn lief. En wees bedankt bij dezen.

[p. 52]

2

 

De dronkaards en de andere watergeuzen

 

houden meer van de dochter dan de vrouw,

 

daar zij, ondanks hun grote bek, niet gauw

 

volwassen worden met hun paarse neuzen.

 

 

 

Onethisch als zij zijn doen zij geen keuze.

 

Grijp naar de pook! Zij maken het te bont!

 

Met volle bierkruik aan de wulpse mond

 

schalmeien zij hun steeds vernieuwde leuzen.

 

 

 

Dan treedt de stilte ook in deze harten,

 

de avond is gedaald, de dag vergaan.

 

Niet langer speelt hun veil- of geilheid parten.

 

 

 

Zij wandlen mede door de dodenlaan

 

waar men, beïnvloed door de schrijver Sartre,

 

doorloopt om niet voorgoed te blijven staan.

[p. 53]

3

 

Dochterke lief, het is thans uitgekomen

 

zoals je vader te vertellen placht

 

de keren, dat hij in een duistere nacht

 

zijn kindeke in zijn armen heeft genomen.

 

 

 

Het dodenrijk heeft veel weg van de dromen

 

waarin men wild om gekke dingen lacht

 

ofwel een traan pinkt om iets teers of zachts

 

of rose bloemen plukt aan blauwe stromen.

 

 

 

Al heb 'k mijzelf vaak om iets liefs bedrogen,

 

al ligt het wonder buiten mijn vermogen,

 

ik weet thans dat het wél gebeuren zal.

 

 

 

Ik sta weer, tot het uiterste bewogen,

 

over een kind in rieten wieg gebogen,

 

terwijl de aard voortwentelt door 't heelal.

[p. 54]

4

 

Geen mens sterft vooraleer hij is genegen

 

te worden opgenomen in het schuim

 

van grauwe wolken en het blauwe ruim

 

dat om ons land zich uitbreidt allerwegen.

 

 

 

De vogels hebben onze vrêe doorsneden,

 

zwarte of rode pijlen door het ruim

 

van helderblauw en grauw aanzwellend schuim,

 

maar ook de waan hoort ras tot het verleden.

 

 

 

Zij zaten samen op de groene vlakte,

 

mijn vrouw en kind, dat speelde met een bloem,

 

een ding van niks, dat aan zijn stengel knakte.

 

 

 

Terwijl ik toezag, hoorde ik gezoem

 

van stilte en geluk, waarnaar ik snakte,

 

hoewel 'k mijzelf terecht een dode noem.

[p. 55]

5

 

Gruwzaam zijn zij die het geluk weerstreven.

 

Schenk toch je dochter aan de goede bastaard.

 

Hij weze al geen stamvee of geen raspaard,

 

waarom zij vraagt zal hij haar ruimschoots geven.

 

 

 

Zo jij je in de koloniale pas schaart,

 

zal zij haar vurige verlangens reven

 

en voortaan in de zore weemoed leven

 

van wie verwezen in 't champagneglas staart.

 

 

 

Drie bleekgezichten gaf zij reeds de bons.

 

Kijk niet te streng, vooral niet met een frons.

 

Wees flink en hecht niet aan de oude zeden.

 

 

 

Het leven is niet wat het vroeger scheen.

 

Vergeef mij als ik zeg wat ik thans meen.

 

Ik kus je diep, al ben ik overleden.