Verzameld werk. Deel 2. Gedichten

[p. 36]

Einde van het lied

Ik gaf geen blijken van gezond verstand
door liefdesbanden met U aan te knopen.
Soldaten kan men niet tot trouw-zijn nopen:
die niet sterft, keert toch naar zijn vaderland.

Waar gij mij hebt gekust, daar bloeit nu open
een wonde plek met vlezig rode rand
en met een holte, die steeds ettert, want
ik had U lief zonder te mogen hopen.

Al blijft mijn lijf aan de barak gebonden,
al blijk ik in mijn diepste ziel geschonden,
ik lach soms om de waanzin van úw lot.

Zingt gij nu lied'ren tussen and're vrouwen
of vindt de zon U bij het ochtendgrauwen
tussen de distels eveneens verrot?