Verzameld werk. Deel 2. Gedichten

[p. 15]

Veronica

Niet dat het Aangezicht dat ik aanschouwde,
toen ik het doek weer voor mijn ogen hield,
verwrongen was als van een zielsbenauwde,
maakt, dat zijn beeld mij nimmermeer verliet.

Maar evenmin is het zijn zachtheid, die
mij van mijn noodlotsuur is bijgebleven,
want wat ik steeds opnieuw voor ogen zie
zijn slechts zijn ogen, even opgeheven.

Zij zagen mij zo aan als riepen zij
het woord, waarvoor mijn zinnen zijn bezweken:
‘Al lijkt het of ik in de wanhoop dreg

of dat ik mij tot de verworpenen reken,
Veronica, Veronica, de Weg
ben ik, Gods donker bloedend Teken.’