Occasio arrepta. Neglecta
(1605)–Jan David–
AuteursrechtvrijDe diuina benignitate Occasionem merendi donante, nostraque in eandem ingratitudine.VT autem manifestior reddatur Dei erga nos benignitasGa naar margenoot+ in suppeditanda semper noua benè merendi occasione, nostraque vicissim ex aduerso constituta proteruitas, supinusque beneficiorum Dei neglectus magis innotescat; consideremus hîc alternantem crebrò populi Israelis stultescendi resipiscendique vicissitudinem, proposito huic nostro seruientem. In toto ferè Iudicum libro (vt ceteros taceam) & praecipuè sub eiusdem initium, videre potiùs quàm legere est, inconstantes illos, nunc oblatam misericordiae diuinae ansam arripientes, paulò pòst dimittentes: Deum illos pro insipientia castigantem, illos iterum ad saniorem mentem redeuntes: statim iterum in priorem ingratitudinem relabentes, Deique rursum iram efferuescentem; atque ita oblatam occasionem benè agendi, Deum colendi, viuendi pacificè, victoria potiundi, & de hostibus triumphandi, quasi in Fortunae inconstantis ludum, ridiculamque spectri alicuius fabulam, ludibrio suarum voluptatum accommodam, commutarunt. Hinc ita de ipsis habetur: Fecerunt filij Israel malum inGa naar margenoot+ conspectu Domini, & seruierunt Baalam. Iratúsque Dominus contra Israel, tradidit eos in manus diripientium, & vehementer afflicti sunt. Suscitauitque Dominus Iudices, qui liberarent eos de | |
[pagina 71]
| |
vastantium manibus: sed nec eos audire voluerunt. Citò deseruerunt viam, per quam ingressi fuerant patres eorum. Et audientes mandata Domini, omnia fecere contraria. Cumque Dominus Iudices suscitaret, in diebus eorum flectebatur misericordia, & audiebat afflictorum gemitus, & liberabat eos de caede vastantium. Postquam autem mortuus esset Iudex, reuertebantur, & multò faciebant peiora, quàm fecerant patres eorum, sequentes deos alienos. Non dimiserunt adinuentiones suas, & viam durissimam per quam ambulare consueuerant. Iratusque est furor Domini. Sic consequenter in reliquis eiusdem libri capitibus spectaculum hoc prorsus lymphaticum perseuerat. Et nisi nosGa naar margenoot+ similiter ageremus, in actionum nostrarum totiusque vitae ratione, iamdudum finem tumultuum horum Belgicorum plusquam lymphaticorum vidissemus: tumultuum, inquam, quos iustus, at iratus, Dominus, per haereticorum rebelliumque factiones, quasi per instrumenta malo quo laboramus castigando percommoda, nobis immittit: viueremusque quieti; & spe gaudentes, coleremus Deum in tranquillitate, sicut fecerunt patres nostri. Sed videmur ludere in hoc orbe terrarum, cum tot tamque splendidis optimè de Deo, de Ecclesia, totaque Republica Christiana merendi occasionibus. Sentimus, experimur,Ga naar margenoot+ videmusque manifestam nonnumquam Dei manum, quasi de caelo protensam; quae, si velimus, nos de peccatorum nostrorum abysso, de belli miserijs, deque indefessis istis aerumnis eripiat, & nequaquam arripimus. Vel alijs huius mundi vacamus illecebris, alióve torpore & nescio quo lethargo correpti non attendimus; vel fortè etiam nobis persuademus, omnia illa quae se offerunt, & longè praestantiora, à nostro pendere arbitrio & nutu; vt quandocumque lubuerit, ad manum esse debeant: atque ita nihil aut parum admodum obesse vel referre, si oblatas eiusmodi opportunitates & occasiones negligamus; vel (si dijs placet) in aliud tempus, nobis magis commodum reijciamus, iubeamusque easdem tunc pro nostra redire sententia. Non cessat interim animae nostrae, tamquam arci munitissimae, insidias moliri diabolus; neque ex altera parte quid- | |
[pagina 72]
| |
quam omittit Angelus noster tutelaris, quod ad murorum nostrorum protectionem pertineat. At nos, quibus primarièGa naar margenoot+ salus propria commissa est, vigilansque animae cura cordi esse debet, & manifestam Dei ergo nos benignitatem, Angelique custodis hortamenta negligimus, & nihil mouent euidentissima diaboli in nos intentata molimina. Fitque vt quamplurimi, tali socordia praegrauati, videntes volentesque intereant. Stratagema hoc diabolicum, crassumque istiusmodi inGa naar margenoot+ tuenda salute neglectum, in sequenti Romae interceptae exemplo dilucidè sumus perspecturi. Totilas Romam obsidens, per Isauros milites, RomaeGa naar margenoot+ praesidiarios, ter vocatus fuit, & inuitatus, vt in vrbem per portam asinariam sibi patefaciendam veniret, viâ modoque ostendis, quà ipsi horum nuncij ad eum per funes demissi venissent: atque res ista tertiò sic ad Totilam relata, totiesque per fideles milites cum denunciatoribus remissos explorata, rataque inuenta fuit, vt addixerant. Interea verò Romani milites multi exploratum quid hostes agerent missi, non procul ab vrbe Gothis decem occurrunt iter eà habentibus; quos statim apprehensos ad Bessam Praesidem deducunt, sciscitantique Bessae quidnam Totilas animo ageret Gothi, respondent, eum sperare, Isauros quosdam eius in potestatem Vrbem daturos. Iam enim ad barbaros vt certior rumor is emanarat. Porrò nunc hîc attendamus inertem oscitantiam, tam opportunam vrbis conseruandae Occasionem negligentium. Sic etenim prosequitur auctor historiam: Sed nihilominus Bessas & Conon, Vrbis tunc Praesides, his auditis negligenter se (vt coeperant) gerere: nec aliquam tantae rei rationem habere. Itaque intromissi tandem, vt à proditoribus Isauris condictum fuerat, quatuor rubustissimi Gothi milites effractis interiùs portae repagulis & seris, Regem Totilam, qui noctis silentio Vrbi cum toto exercitu appropinquarat, pacificè ac tranquillè intromiserunt. Sicque Roma caput mundi, tamGa naar margenoot+ simpliciter perdita, quàm capta simpliciter. Et quidem rectè per portam asinariam; vt asinina stoliditas, in tam speciosae Occasionis contemtu, pro meritis propalaretur. |
|