|
| |
| |
| |
SERENISSMIS AC REVERENDMIS PRINCIPIBVS, DOMINO D. LEOPOLDO, EPISCOPO PASSAVIENSI, EPISCOPATVS ARGENTORATENSIS COADIVTORI, ETC. ET DOMINO D. CAROLO, CANONICO SALISBVRGENSI, ET PASSAVIENSI, ETC. ARCHIDVCIBVS AVSTRIAE, DVCIBVS BVRGVNDIAE, STIRIAE, CARINTHIAE, CARNIOLAE, AC VVIRTEMBERGAE, ETC. COMITIBVS TIROLIS ET GORITIAE, ETC.
IOANNES DAVID SOC. IESV SACERDOS L. M. DEDICAT CONSECRATQ
| |
| |
| |
[Fatum]
FAtvm! fatum! profanus hîc quispiam Ethnicorum exclamet, Serenissimi Principes: At ego, numen nutumque diuinum non obscuris hîc argumentis agnosco. Dum siquidem Occasionem mundo muliebri adorno, ac pro mea tenuitate polio comoque, vt ne publico semper careat; deque patrono, ad quem se applicet, cogito; Genivs quidam bonus adstare mihi visus est, qui dextram suauiter auriculam vellicans diceret; Opus hoc nouum de Occasione, Serenissimis Leopoldo & Carolo Archiducibus Austriae, dicatum oportere: vt qui iampridem, conspectis Occasionis iconibus, aliquid, quod Veridici nostri formam aemularetur, à me desuper elaborari peroptarint.
Ad haec ego quod dicerem non habebam, nisi quod Propheta Habacuc Angelo respondebat iubenti dicentique; Fer prandium, quod habes, in Babylonem Danieli, qui est in lacu leonum. Dixit Habacuc; Domine, Babylonem non vidi, & lacum nescio. Ita mihi res ista longè petita, & à meo hemisphaerio procul dissita videbatur; tametsi Genivs ille mihi fidem amica manu abundè faceret.
Sed benè habet, quòd felicioribus Av-
| |
| |
stris ad aures Serenissimi Archidvcis nostri Alberti animi mei fluctuatio perlata est: qui nutu suo non obscurè significauit, me rectè eque mentis suae facturum sententia, si vestris Serenitatibvs, suis nempe nepotibus carissimis, foetum hunc, Occasionis titulo insignitum dedicarem; quem L.M. dico, consecroqve.
Est sanè quod Occasioni meae mihique gratuler, vt qui spontaneâ Caeli benignitate hoc consecuti sumus, quod tanta solicitudine Lyricus sibi suoque labori exoptabat; dum Augusto librum mittens, eum qui laturus esset, tam sedulò, vt opportunè id faceret eumque tempestiuè accederet, admonebat.
Si validus, si laetus erit, si denique poscet.
Eat itaque bonis auibus, sibique eapropter gratetur Occasio, quòd vltrò quoque magni illius Alexandri adhuc adolescentis voto frui concessum sit: quem cùm pater eius Philippus (ob egregiam agilitatem qua in cursu pollebat) hortaretur, in Olympiis vt curreret; Facerem (inquit) mi pater perlubenter, si cum Regibus currendum foret.
Neque est (Serenissimi Principes) quòd illa, vobiscum in arenam descendens, palmam vereatur amittere; cùm capi, teneri, | |
| |
stringique desideret; seque tum demum existimet vincere, cùm vincitur, victaque vincîtur. Illud tantùm in hac palaestra lege cautum velit, quod Demosthenes olim, cùm fugientis è praelio chlamydem sentes implicuissent, conuersus dixit; Cape me viuum. (Cuiuspiam fortè tergo inhaerentis manibus se correptum credebat.) Viua sic cupit Occasio capi, & in Victoris obsequium lubens laetáque concedere.
Habete itaque (Principvm, Regvm, Imperatorvm prosapia) Occasionem nostram summissis manibus animoque VV. Serenitatibvs oblatam, dedicatam: illamque non solùm ab omni maleuolorum iniuria vestrae auctoritatis clypeo tegite; verumetiam ad praeclara quaeque facinora, ad honoris trophaea, & gloriae sempiternae fastigium consequendum, omnem ipsius facultatem vestris vsibus mancipate.
Sed, quid dico, mancipate? Nónne potiùs ipsa mirabitur, dum se tantò antè apud vos fuisse comperiet, quàm aduenerit? Quantis verò laetitiis cumulata incedet, cùm se ipsa in vobis veriùs contemplabitur, secumque suauiùs loquetur, quàm olim Acco (illa apud Caelium anicula) suam in speculo imaginem | |
| |
compellarit! Quod enim splendidus speculum, viuaeque & benè habitae Occasionis exemplum, quàm eximia illa pietas, & auitae Religionis integritas, quae in illustri posita monimento sic radiant in vobis, vt gemmulas carbunculi agnoscas in aureo Ecclesiae diademate illigatas? Nimirum vobis non tantùm prae oculis heroicae antiquissimaeque maiorum vestrorum imagines, sed viuis spirantem exemplis Occasionem praebet ad fastigium pietatis, in primis Serenissima mater, quae veluti tot Reginarum se parentem oblita, Religiosarum modò familiarum & pauperum se matrem commeminit, munificam magis nescias an officiosam; ita eis raro exemplo, etsi quotidiano, in hospitali domo, suis ipsa filiarumque suarum manibus ministrat. Quid Serenissimvs Ferdinandvs Parens vester, cum Conivge, & fratre Maximiliano, optimis piissimisque Principibus? Cùm Collegium Societatis Iesv, atque Archidvcalem illam Academiam, sapientiae domicilium, fundauit, amplificauit, ornauit; quàm praeclaram de sua atque adeò Christianâ Republicâ benè merendi Occasionem arripuit, facemque praeluxit posteritati! Vobis | |
| |
ista hereditario iure tenenda, vsurpanda, traditur, Serenissimi Reverendissimiqve Principes. Et verò excelsa vtriusque vestrûm ad Virtutem ac Sapientiam indoles, nihil non magnum, non eximium pollicetur. Spondent hoc prima elegantissimae adolescentiae vestrae rudimenta, maturioris aetatis seges: clamat ille Philosophicus puluis, Aristotelicus sol, in quem nuper Serenissime ac Rme Leopolde (ô quem Leopoldvm Avstriaci sangvinis aemularis!) magno orbis theatro spectante, plaudente, descendere non es veritus; eamque, propugnatis è tota Philosophia Positionibus, ingenij ac doctrinae gloriam consequi, quae ad has quoque aliasque remotiores oras penetrauit. Deus Opt. Max. tam laeta captatae Occasionis principia in vobis prouehere & prosperare dignetur, Serenmi & Rmi Principes. Ipris Flandrorum. VI. Non. Iul. CIƆ. IƆC. V.
|
|
Auteursrechtvrij