Cap. IIII.
Verworp van een schadelijck boecksken, Het spel van auonturen ghenoemt: met alle andere ondeghelijcke vermaeckinghe.
BY t'Huys der Fortuyne (als winckel alder oneerbaerheydt, magh ten rechten, als na-buere ghestelt ende mede-gherekent worden, dat cleyn cluchte-boecksken, ghenaemt Het spel van auonturen. Het welcke, al en heeft het gheen superstitie, oft sulcken perijckel niet, als de Fortuyne-boeck, ende de gheboorte-boeck heeft: nochtans heeft het oock al veel oneerbare stuckskens, ende meerder ondeghelijckheydt in d'lijf, dan t'selue groot is: den mensche die't in handen crijgt ende die't leest, oft hoort, beschaemt maeckende, ende in sijn herte, naem en faem, beschadighende: in de plaets van eenighe goede ghenoeghte, oft tamelijcke vermaeckelijcheydt aen te brenghen: ghelijcker veel ander schimpighe, en schandighe cluchte-boeckskens te berde comen. Die al beter ten brande gheleuert waren, dan sy eenighen mensche oorsaecke vanden eeuwighen brandt werden moghten. Want sulcke cluchten, als in dusdanighe ondeghelijck boeckskens by-ghebraght worden, zijn ghelijck de drijvoudighe lancien van Ioab, drij steken t'seffens geuende. Want in d'lesen en hooren van sulcks, werden den toe-hoorder beschaemde kaecken aen-ghedaen, ten tweeden werdt sijnen naem en faem vercort, ende ten derden comt daer ghemeynelijck quetsinghe van siele ende conscientie deur. Gaet nu, ende vermaeckt v, die't lust, ten sulcken prijse.
Fy ghenoeghte, fy sulck goet,
Dat ons eeuwigh treuren doet.
Auteursrechtvrij