Verspreide en nagelaten gedichten

[p. 333]

Een vrouenblic.

Mijn boesem is van anxt en schric

Verovert,

Mi hevet, ach, een vrouenblic

Betoovert,

Een blic vol macht, vol sachten gloor,
Die mi doortintelt door end' door.

Ic wane mi in salicheit

Ghedompelt,

End' als de tongh ten sanc bereit

Mi strompelt,

Dan vindic, o die tooverij!
Niet eens het woord: ic minne dij!

Ic derre naulicx om mi sien;

Ic conde

Der schoone blicken niet ontvliên,

Maer vonde

Ghedooft mijn bevent lentelicht
Door heurer ooghen minneschicht.