Verspreide en nagelaten gedichten

[p. 311]

Fabel en waarheid.

Ik ken een meisjen hupsch en zwierig,
Met wangen zoo frisch en oogen zoo vierig,
Dat oud en jong uit liefdegril
Het bloeiende schepsel bij zich wil.

Een statig meisjen ken ik tevens,
Dat op het slingrende pad des levens
Het allerschoonste licht verspreidt
Van deugd, van recht en billikheid.

[p. 312]

 

Doch heet men deze veel te deftig,

 

Men mint ze soms, maar zelden heftig;

 

Men smaadt ze vaak te zijn als ijs,

 

Te klaar en te waar, te grijs en te wijs.

 

 

 

Het woord der eerste vloeit als honing

 

In oor en hart van boer en koning -

 

Dies kus ik ook dat lieve kind,

 

Schoon mijn verstand de tweede mint.