Verspreide en nagelaten gedichten

[p. 296]

Winter.

De lente is henen,
De zomer mee -
Wat wilt ge stenen
Met ach! en wee!

De bladers stuiven
Den boom ontrukt;
De laatste druiven
Zijn afgeplukt.

[p. 297]

 

Het jaartjen splintert

 

Met dag en nacht;

 

Het sneeuwt en wintert

 

Uit alle macht.

 

 

 

Mijn Mei is henen,

 

Mijn zomer mee,

 

Mijn herfst verdwenen -

 

Ik wensche vree.

 

 

 

Mij biedt de winter

 

Zijn kalm genot:

 

Ik vrees geen ginter

 

En hoop op God.