Verhalen uit de geschiedenis van België

[p. 35]

IX.
Godfried en de eerste kruistogt.
(1096).

Godsvrucht en Ootmoed.

De christenen uit alle landen gingen sints lang in bedevaert naer Jerusalem, ter plaetse, waer onze Heiland had geleefd, gekruist en begraven werd: doch aen die godvruchtigheid kon geen gevolg meer gegeven worden. De heidenen, die destyds het Heilige land innamen, mishandelden de pelgrims op eene onmenschelyke wyze. Pieter de Kluizenaer, van Jerusalem teruggekomen, beschreef overal in gloeijende tael de verdrukking, die de christenen in Palestine doorstonden; en, als een propheet, voorspelde hy aen de wrekers dier baldadigheden de zegeprael. Op het woord diens vromen mans,

[p. 36]

ontroerde de gansche europesche christenheid. Zy stond op, en sprak: ‘Jerusalem worde verlost! God wil het!’ Door des pausen zegen versterkt, vereenigden zich koningen en vorsten met hunne ridderlyke krygers.

Godfried, onze landgenoot, vertrok aen 't hoofd eens ontzachlyken legers op den 15 augustus 1096. Een eerste togt was door overyling mislukt, omdat hy geen bekwaem en geducht opperhoofd had gevonden. Godfried trok, onder strengere tucht, naer Constantinopelen op. Daer deed onze held aen den valschen griekschen keizer Alexis zyn krygsbeleid en zyne christenwaerde gevoelen.

Nicea werd ingenomen, en op die zegeviering volgde een wreed gevecht, waerin onze landgenooten uitblonken. In honderde gelegenheden deed Godfried zyne dapperheid en edelmoedigheid uitschitteren, en stond by allen als de braefste der bevelhebberen te boek. Groot was het lyden der kruisvaderen in de woestynen, maer Godfrieds liefde en hulp waren nog grooter. Nooit deinsde hy voor eene zelfopoffering terug.

Eens zag hy eenen soldaet op het punt van door eenen beer verworgd te worden. Op zynen paerde vliegt hy hem ter redding toe. De beer, die den ruiter ziet toesnellen, verlaet zyne eerste prooi, en rigt zyne verdubbelde woede tegen Godfried. Op dezen oogenblik, stort by ongeluk het paerd neêr, en de soldaet valt met den degen op 't wilde beest. Zonder

[p. 37]

aerzelen grypt Godfried t'eener tyd het monster aen, en werpt het omver. Krachtig als hy is, drukt hy dit met eener hand tegen zich vast, en stoot met der andere zyn stael in diens ingewanden. In de worsteling had de menschenvriend diepe wonden ontvangen, en de geredde krygsman moest hem tot de legerplaets terugbrengen.

Men haelt nog andere bewyzen van Godfrieds kloekheid aen; maer wy stappen liever tot Jerusalems verlossing of inneming over, waerby hy zich eenen onsterfelyken krans om het hoofd vlocht.

Na oneindige moeijelykheden, was eindelyk het sterk verminderde christenleger in Jerusalems omstreken aengekomen. Hier rezen een aental nieuwe hinderpalen op; de stad was van sterke wallen en hooge muren met torens omsingeld. Vyf weken lang duerde de merkwaerdige belegering, die in uitvoerige schriften staet afgeschetst. Eindelyk in 1099, werden de kruisvaerders meester van de Heilige stad. Godfried stond een der eersten op de verwonnene muren, alwaer nu de banier der Halve Maen door die van het Kruis werd vervangen.

Waerom, helaes, moesten de verwinnaers nu ook onmenschelyk rooven en moorden? Waerom moesten zy, die Jesus geloof beleden, en voor zyne eere vochten, in die plegtige uren Jesus liefderyke leer en daden vergeten?

Godfried echter, zoo vroom als dapper, zag de wreedheid zyner krygeren met innige droefheid;

[p. 38]

Daer hy eerder met daden dan met woorden predikte, trok hy een hairen kleed aen, en, door weinige getrouwen vergezeld, ging blootshoofds, barrevoets en biddend de stad rond, en begaf zich vervolgens, met nedergeslagene oogen en geslotene handen, ten heiligen grave. Nu stelde het woeste grauw pael en perk aen zyne opgetogene wreedheid, en wandelde processiegewys mede naer 't heilige graf.

Godfried weigerde naderhand standvastig de koningskroon die men hem aenbood. ‘Ik ben niet waerdig (zeide hy) eene gouden kroon te dragen ter ptaetse, waer onze Verlosser er eene van doornen droeg.

Zie rond en voort van ryk tot ryk:
Geen christenridder hem gelyk!