Verhalen uit de geschiedenis van België

[p. 23]

VI.
De slag van Leuven tegen de Noormannen.
(891).

Dapperheid.

Ofschoon vele eeuwen verloopen zyn, sedert de woeste mannen uit Denemarken en Noorwegen in ons land vielen, leeft hun aendenken in onze volksoverleveringen nog voort. Moordtooneelen behagen zeker den vaderlandschen schryver oneindig minder dan eenvoudige verhalen dezer of gener liefderyke gebeurtenis; maer hy is somtyds verpligt by een krygsfeit stil te staen, wanneer dit feit getuigenis geeft van den edelen inborst onzer voorvaderen, van hunne zucht tot vryheid en onafhankelykheid.

Den 26 juny 891, hadden de Belgen aen de Geule (by Valkenberg, op twee uren afstand van Maestricht)

[p. 24]

eene vreeslyké nederlaeg ondergaen, omdat zy te overyld eenen aenval hadden uitgevoerd, zonder het noodige bevel daertoe af te wachten. De bisschop van Mentz en de andere opperhoofden onzes lands verloren er het leven by. Het leger met al den krygsvoorraed en de kostbaerheden, die 't behelsde, viel in de handen der barbaren, die de gevangenen onmenschelyk vermoordden.

Toen Arnold, opvolger van Karel den Dikke, keizer van Duitschland en koning van Lorreinen, dit vernam, trok hy in aller haest over den Rhyn en de Maes, en wel aen 't hoofd eens legers, goeddeels uit Belgen samengesteld. Zoodra de Noormannen dit verstonden, weken zy naer den kant van Leuven. Talryk waren hunne benden; hunne verschansingen waren met paelwerk omheind, en met diepe watergrachten omgeven; doch de belgische soldaten lieten zich door zulke hinderpalen weinig afschrikken. Arnolds voornaemste magt bestond in zyn peerdenvolk, en die magt konde hy niet behoorlyk ontplooijen, omdat hy op zyner linker hand de Dyle en op zyner regter hand moerassen had. De Noormannen bemerkten weldra de verlegenheid huns vyands, en beschimpten hem van boven hunne hooge borstwering, schreeuwende: ‘Gulia, Gulia!’ Alzoo riepen zy hem zyne vroegere nederlaeg, aen de Geule geleden, hoonend, in 't geheugen terug.

Nu deed Arnold zyne voornaemste officieren rondom zich vergaderen. ‘Dikwerf (zoo sprak hy hun

[p. 25]

aen) ja, reeds dikwerf gaeft gy schitterende be wyzen uwer dapperheid, en bleeft, door Gods bescherming, in meer dan éénen slag on verwonnen. En zoudet gy langer den hoon dier ongeloovigen verdragen?... Uwe ouders en broeders hebben zy vermoord; uwe kerken, verbrand, of tot puinen vergruisd. Zy bragten de heilige priesters wreedaerdig om 't leven. Uw arm vaderland zucht diep en wanhopig onder de baldadigheden dier woestelingen, dier onmenschen. Roepen hunne euveldaden voor de menschen en voor God niet luid om wraek?... Welaen! wapent u met eene regtvaerdige verontweerdiging; daer zyn de goddeloozen, daer voor uwe oogen. Zy beschimpen u: verplettert ze onder uwen toren! Gy ziet het, hier baten ons geene paerden: laet ons te voet tegen die roovers optrekken! Ik stap vooraen, volgt my! U, helden - u, christenen, heeft God zyne geregte wraek aenbevolen: wy vechten niet zoo zeer voor ons vaderland als voor de zake Gods. Hy zelf beschermt ons met zyner magtige hand. Wy zyn onverwinnelyk: voorwaerts, voorwaerts!’

Als een vliegend vuer slaet de moed des veldheeren van man tot man voort. De slag begint met wederzydsche woede. Lang hangt de balans van 't krygslot wankelend; maer eindelyk dringen de Belgen, met verdelgenden zwaerde, in de vyandelyke ryen, en - 't is beslist. De Noormannen sneuvelen en vinden

[p. 26]

geene genade; wie hunner ontvlugt, verdrinkt in de Dyle.

Zy verloren te Leuven honderd duizend man en zestien vaendels. Zoo vele lyken lagen in die rivier op een gestapeld, dat haer loop er door werd gestremd. Dank dien merkweerdigen gevechte, bleef België voor altoos van de Noormannen verlost.

Wat is de liefde voor het vaderland?
Godsdienstigheid, in broedermin ontbrand.