Gedichten

2^de Ode.

Thans geen lentegekweel, hoe behoorlik 't zyn moog',
Ook geen minnegezang by der harp akkoorden,

'k Wil geen tedere deuntjens:

'k Zinge den val van het land!

Eens heeft Vlaanderen zwaar voor den Heer gezondigd,
Toen 't Gods gave, de taal, met verachting aanzag;

Toen 't nabootsend den vreemd'ling

Eigene zeden misprees.

- Zoo eens 't volk van den Heer, en het werd geteisterd,
Wyl 't miskende de wet te beminnen den landaard,

Wyl 't, misdadig, gemeenschap

Zocht men den hater des stams. -

[p. 98]

 

Dietsch, rechtschapen en trouw- het drieëenig kenmerk

 

Van 't voorouderlik oord is zoo bleek en duister,

 

Dat één vlaag uit het zuiden

 

De oovrige sporen verwaait.

 

 

 

Neen, geen lentegekweel, hoe bekoorlik 't zyn moog',

 

Ook geen minnegezang by der harp akkoorden;

 

'k Wil geen teedere deuntjes

 

'k Zinge den val van het land!