Gedichten

De twee Matrozen.

Nimmer zal myn herdersfluitjen

tot in 't merg der menscheid dringen,

'k Wenschte des een edel speeltuig

om een eedle daad te zingen.

Voor den albedwinger Ruslands

wordt een spel op zee gegeven,

Gansch een vloot is in beweging,

in beweging ieder steven.

Twee matrozen boven de andren

in 't besturen hoogst behendig,

Wondren ongemeener koenheid

vesten 's keizers blik bestendig.

[p. 79]

 

Over hun beleid getroffen,

 

toont de vorst zich edelmoedig;

 

‘Kapiteins zyn beide mannen:

 

kondt hun myn genoegen spoedig!’

 

Nu genaakt de schout by nachte,

 

zoo verlegen als bescheiden:

 

‘Heer! 't zal Dy gewis bedroeven,

 

dappren zyn 't - maer joden beiden.’

 

Staande houdt zyn woord de keizer,

 

maar hy noopt die officieren,

 

Dat zy uit de joodsche haven

 

naar de christlike overstieren.

 

Dra vergramt de Heerscher zichtbaar,

 

wyl de twee opzetlik zwygen;

 

Toen na zachte woordenwisling

 

beide voor den Vorste nygen:

 

‘Dyner gunst ons waard te toonen,

 

wil ons, Heer, nog dit vergunnen:

 

‘Dat wy openlyk bewyzen,

 

hoe wy zamen duiken kunnen.’

 

Op des Keizers wenk omarmen

 

beide zich zoo vast als teeder,

 

Springen in der golven afgrond

 

en - verschynen nimmer weder.