Gedichten
(1850)–Johan Michael Dautzenberg–
Auteursrechtvrij
[pagina 65]
| |
Hy brulde en blies
Door heg en bies
Met zynen aêm van ys,
En scheen te vreên,
Wen hy den steen
Verkraakte als 't dorre rys.
Hy loeide weêr
Met 't windenheir
Door 't kaal geplonderd woud,
En liet geen: Ach!
Wanneer hy zag,
Dat alles kreet van koud'.
Natuur slaapt stil
En bleek en kil;
De schotsche jager lacht,
En wenscht in 't bosch
Den slimmen vos
Te brengen in zyn macht.
De jagerkroon
Valt hem ten loon:
De vos is schaak en mat;
Doch de avond zinkt;
Geen sterre blinkt
Op 't ongebaande pad.
| |
[pagina 66]
| |
Sir Evon sprak:
‘Noch huis, noch dak
Ryst voor myn valkenblik;
Dus slaap en geeuw
Ik in de sneeuw:
Gy, vrienden! doet als ik.’
Het wakkre rot
Zingt, 't weêr ten spot
En volgt sir Evons reên,
En 't koude dons
Des harden gronds
Ontvangt der jaagren leên.
Sir Evons zoon,
Aen 't bed gewoon,
Vindt 't leger onbekwaam;
In 't ongeval
Rolt hy een bal
Uit kille sneeuw te saêm.
Nu heeft zyn hoofd
Zich rust beloofd;
Hy waant zyn peluw zacht;
By toeval slaat
Op onzen maat
Zyn forsche vader acht.
| |
[pagina 67]
| |
Hy richt zich op,
En met een schop
Is't sneeuwen kussen weg:
‘By moeder blyf'
Zoo 'n teeder wyf
Als heertjen Overleg!
Zyt gy een man,
Een Kameran,
Of een verweekte ziel?
Wie had gedacht
Dat de eedle jacht
Myn' knaap zoo lastig viel?’
Den jongen heer
Bedroefde zeer
Des vaders hoon en spot;
Doch spoedig sliep
Hy even diep
Als 't gansche jagerrot.
|
|