Gedichten

De Vyver.

Op zyn bed van zand en klei
Slaapt de vyver in de wei,
't Beekjen komt en moet vertrekken
Zonder hem te kunnnen wekken,
Ongestoord is zyne rust,
Schoon hem gras en bloeme kust;

Doch hoe ongevoelig

Hy den dag begint,

Weldra danst hy woelig

Met den westewind.

[p. 22]

 

Ligt de vyver uitgestrekt,

 

Welt hy schielik opgewekt,

 

Komt hy bloem en halmen knikken,

 

Die vaak in zyn spiegel blikken,

 

Immer lacht hy even lief,

 

Naast hem huist er leed noch grief;

 

Daagliks spreidt hy keurig

 

't Rykste feesttapyt,

 

Ook zyn de oevers geurig,

 

Kleurig wyd en zyd.

 

 

 

Zou in 's hemels zonneschyn

 

Wel een fraaijer plekjen zyn,

 

Dan myn schuilhoek by den vyver?

 

'k Loope dus met vuur en yver

 

Tot zyn stillen bloemen boord,

 

Als de liefde my doorgloort.

 

Waar de wilg me omloovert,

 

Klopt myn hart niet bang,

 

'k Zitte daar betooverd

 

Gansche dagen lang.