Gedichten

Het Vergeetmyniet.

Wie kent het beekjen toch der weiden,
Waar bloemen wenken teêr en bont?
Myn liefj' en ik, we plukten beiden
Der bloemen puik in d' avondstond.

[p. 4]

 

Doch geen der bloemkens in de weiden,

 

Hoe ryk van kleur, hoe zoet van geur,

 

Hoe lieflik wenkend zy ons vleiden,

 

Kreeg boven de andere onze keur.

 

 

 

Maar dicht by 't beekjen van de weiden,

 

Belommerd door het wanklend riet,

 

Daar loeg om dra ons te verleiden

 

Het helderblauw Vergeetmyniet.

 

 

 

En naar het beekjen van de weiden

 

Boog zich myns liefjens engelhoofd;

 

Daar zal de plant geen straal meer spreiden,

 

Zy werd van hare kroon beroofd.

 

 

 

Myn liefjen in de weelge weiden

 

Stak 't blauwe takjen aen myn hart,

 

Zy dacht aan 't uur van gaan en scheiden

 

En al heur lust verging in smart.

 

 

 

En waar het beekjen door de weiden

 

By els en wilge henenvliet,

 

Omhelsden wy elkaêr en schreiden:

 

Vergeet my niet! vergeet my niet!