De Psalmen Davids, ende ander lofsanghen

Den Lofsangh Zachariae,

Lvc. I.

§1

DAT doch die Heer sy gemaeckt groot,
Israels Godt sij ghepresen,
Die sijn volck heeft in angst end noot,
Besocht, end verlost wt desen.

[p. *]

 

End den horn des heyls opgherecht,

 

In't huys van Dauid sijnen knecht,

 

So hy hadde te vooren,

 

Doer sijner heylighen Propheten mondt,

 

Wel voorseyt tot menigher stondt,

 

Den vaderen van hem wtuerkoren.

§2

Dat wy souden wesen bevrydt,
Van der macht onser vianden,
End los ghemaeckt sijn nu ter tydt,
Wt der ongunstigher handen.

Op dat hy toonde sijn goetheit,

Onsen vaederen toegheseyt:
Dat hy oock is ghedachtigh,

[p. *]

 

Syns verbondts end oock sijnes eedts voortaen,

 

Dien hy Abraham heeft ghedaen,

 

Onsen vader in't ghelooue krachtigh.

§3

Dat wy vry sijnde van der handt,
Der ghener die ons seer haeten,
Hem souden sonder vrees' of schand,
Dienen, end sijn Woort recht vaeten,

Gherechtelick end heylighlick,

Al ons leuen ghewillighlick,
Daertoe sijnde gheneghen.
End ghy myn Soon' sult een Prophete sijn,
Voor dat aensicht des Heeren myn,
Om voor hem te bereyden sijn weghen.

§4

Dat ghy den volcke vroegh end spaedt,
Sijn salicheit moeght verkonden,
De welck' insonderheit bestaet,
In vergheuingh sijner sonden.

Doer Godts goetheit die ons alleyn

Heeft als een Sonn' wt t'Ooste reyn
Besocht, end niet vergheten:
Op dat hy mochte verlichten klaer,
Die in die duyster schaduw' swaer
Des doodts, duslanghe hebben gheseten.

§5

Op dat hy ons voeten met vrueght,
End' onse voetpaeden mede,

[p. *]

 

Richten mochte in aller dueght,

 

Tot sijnen weghen in vrede.