De Psalmen Davids, ende ander lofsanghen

Een Lofsangh der Ionckfrauvven Mariae,

Lvc. I.

§1

MYN siel' maeckt groot den Heer,
Myn gheest verhueght hem seer,
In mynen Godt vol trauwen.
Hy is myn saelicheit,
End wil oock die kleynheit,
Syner dienstmaeght aenschauwen.

§2

Siet hierom sullen my,
Alle gheslachten vry,
Wel ghelucksaeligh achten:

Want onse Godt seer goet,

[p. *]

 

Groote dinghen nu doet,

 

Doer sijn handt sterck in krachten.

§3

Heyligh is sijne naem,
End sijn goetheit bequaem,
Sal eewighlick beklyuen,

Van kindts kindren voort aen,

Voor hen die recht wel gaen,
End in Godts vreese blyuen.

§4

Een schoon end heerlick werck,
Doer sijnen aerm seer sterck,
Heeft ghedaen Godt almachtigh,

Hy heeft die stoute quaet,

End haeres herten raet,
Tot niet ghemaeckt seer krachtigh.

§5

Die stout sijn in hooghmoet,
Vol van eer end van goet,
Heeft Godt neder ghedreuen.

End die aerm sijn end kleyn,

Heeft sijn goetheit alleyn,
Seer heerlick nu verheuen.

§6

Die aerm sijn nae den gheest,
Den welcken honghert meest,
Versaedt die Heer ghepresen:

Die ryck sijn vol end groot,

Heeft hy ledigh end bloot,

[p. *]

 

Van hem vry afghewesen.

§7

Hy verheft Israel
Syn Soon', end ghedenckt wel,
Aen sijn groote ghenaede:

So hy heeft Abraham,

End t'volck dat nae hem quam,
Toegheseydt vroegh end spaede.