De Psalmen Davids, ende ander lofsanghen

Die tien gheboden des Heeren.

Exod. in't xx.

§1

HEFT op v' hert', opent v' ooren,
Ghy hardt volck end traegh in't verstaen,
Wilt uwes Godts stemme nu hooren,
End sijn gheboden

[p. *]

 

gaede slaen.

§2

Ick ben, seydt hy, v' Godt end Heere,
Die v hebbe ghemaeckt gantsch vry,
Van t'jock t'welck v beswaerde seere,
Hebt gheen andren Godt neuen my.

§3

Laett v gheen beeldt maeken noch snyden
Van eenigh dingh in't ęerdtsche dal,
So ghy die eerd t'eenighen tyden,
Vwe Godt seer Zeloers sijn sal.

§4

Ydelick sijnen naem ghepresen,
Sult ghy niet nemen in den mondt,
Want hy sal niet onschuldigh wesen,
Die dien misbruyckt t'eenigher stondt.

§5

Aerbeydt ses daeghen, End met lusten
Viert den seuensten, Godts Woort smaeckt,
Want Godt wild' op dien daegh self rusten,
Van t'werck dat hy hadde ghemaeckt.

§6

Vader end moeder sult ghy eeren,
Op dat ghy langh' in voorspoet leeft,
End op ęerden seer moeght vermeeren,
Die v Godt tot een herbergh gheeft.

§7

Doodtslagh end toorne sult ghy myden,

[p. *]

 

All' onkuyschheit vliedt end afbreeckt,

 

Steelt niet, als moest ghy ghebreck lyden,

 

Gheen valsch ghetuyghenisse spreeckt.

§8

Van beghęeren sult ghy v wachten,
Des naesten huys end wyf nu voort:
Nae sijn knecht of vee wilt niet trachten,
Noch nae al dat hem toebehoort.

§9

O Godt v' Woort seer groot van machten,
Luydt klaerer dan eenigh metael,
Gheeft ons die ghenaed' ende krachten,
Om dit te houden al te mael.