De Psalmen Davids, ende ander lofsanghen

Psalm CXLVII.

Dauid leert, dat Godt naedenmael dat hy sijn kercke ghebauwet heeft, sijn verstroyt volck oock versaemelen sal. Daer nae verhaelt hy die goetheit, die Godt beyde menschen ende den vee bewyst, wiens aert is, metlyden te hebben met den verdruckten, op dat de gheloouighe in der hope ghesterckt werden.

§1

LOEFT Godt: het sijn heerlicke dinghen,
Dat men onsen Godt pryst met singhen:
Het is ko-

[p. *]

 

stelick end seer schoone,

 

Dat men Godt pryst met soeten toone,

 

Dewyl dat hy't is die ghenaedigh,

 

Ierusalem bauwet alleyne,

 

Hy sal oock t'saem bringhen ghestaedigh,

 

T'verstroyd' Israel in't ghemeyne.

§2

Hy heylet die ghebroken herten,
Die vol sijn van lyden end smerten,
End sal op haer wonden vol pynen,
Ghebruycken goede medecynen.

Want der sterren alle te saemen,

Weet hy dat ghetal wt te spreken,
Hy kan oock die alle met naemen,

[p. *]

 

Eyghentlick naemen onbesweken.

§3

Voorwaer Godt is groot hoogh ghepresen,
Die sterckte die daer konde wesen:
Syn kracht is groot niet om vermonden,
Syn wysheit is niet om doergronden.

De Heer verquickt ende verstercket,

Die benauwt sijn ende belaeden:
Maer dat gheslacht' t'welck boosheit wercket,
Werpt hy te grond'sonder ghenaeden.

§4

Dies wilt met ghesangh den Heer' prysen,
Met Psalmen wilt hem lof bewysen,
Die den hemel met neuel decket,
Ende met wolcken ouerstrecket:

Die den reghen lieflick laett vallen,

Om t'gras seer soet te doen voortkommen
Met druepelen fyn ouer allen,
Op berghen, daelen, end alommen.
***

§5

Den vee wil hy sijn spyse gheuen,
Oock den jonghen raeuen daerneuen,
Die tot hem schreyen vroegh end spaede,
Sijnde met hongher seer belaeden.

Gheen gheuallen heeft de Heer' goedigh,

Aen die sterckte des pęerdts in't stryden,
Noch aen des loopers kracht hooghmoedigh,

[p. *]

 

Noch aen sijnen beenen t'allen tyden.

§6

Maer hy heeft een seer groot behaeghen,
Aen een benauwt herte verslaeghen,
Dat op Godts goedicheit end krachten,
Hem verlaett, end daerop wil wachten.

Ghy Ierusalem wtuerkoren,

Vwes Godts lof wilt nu voortbringhen,
End ghy Zion laett in v hooren,
Godes lof in hem wilt ontspringhen.

§7

Hy sterckt uwe poorten seer krachtigh,
Met yseren grendelen machtigh.
Hy seghent in die stadt seer spoedigh,
Vwe kinderen ouervloedigh,

End maeckt dat ghy hebt altydt vrede,

In uwen land' aen allen zyden,
End veel goede taerwe hiermede,
Gheeft hy v, om v te verblyden.

§8

Hy sendt sijn Woort hier op der ęerden,
Ende sijn Wet van grooter węerden,
Die sneller dan eenighe dinghen,
Ouer al krachtelick doerdringhen.

Hy deckt die berghen end die velden,

Met snee wit als die wolle reyne.
Den neuel hy wtstroyt niet selden,
Als of hy asschen waer' seer kleyne.

[p. *]

§9

Hy werpt den haeghel t'allen steden,
Als groote stucken ys beneden.
Wie is so hardt, dat hy kan draeghen,
Den scherpen vorst end koude daeghen?

Maer dat ys smelt sonder beklyuen,

So haest als hy een Woort wtspreket,
Hy laet den windt waeyen end dryuen,
So schuert dat ys t'welck haestlick breket.

§10

Hy is't die Iacob openbaeret
Sijn Woort, end sijn wetten verklaeret,
Die Israel heeft onderwesen,
Sijn wetten, end rechten ghepresen.

So en heeft hy aen allen volcken,

Die daer wonen onder den wolcken,
Niet ghedaen: noch hen laeten weten,
Syns Woorts seer heerlicke secreten.