De Psalmen Davids, ende ander lofsanghen

Psalm CXLVI.

Dauid bemerckende die swackheidt der menschen, leert dat het sekerste is, hem op Godt te verlaeten, ende seght, dat hy die in den noot niet ongheholpen laett, die hem van herten aenroepen.

§1

WEL op myn siel wilt nu prysen,
Den Heer',

[p. *]

 

want myn leuen langh,

 

Sal ick hem eere bewysen:

 

Ick wil met Psalmen ghesangh,

 

Steedts louen Godt verheuen,

 

So langh' als ick sal leuen.

§2

Wilt niet stellen v' vertrauwen,
Op Princen groot ofte kleen,
Wilt op den mensche niet bauwen,
Want by hem is hulpe gheen.
Als sijn gheest wtuaert ghelyck,
Wert hy weder ęerd' end slyck.

§3

Met hem vergaen sijn raeden al,
End werden haestlick tot niet,
Wel hem dien Godt t'aller tydt sal,
Syn hulp' aenbieden met vliet:

[p. *]

 

Die tot Godt heeft sijn toevlucht,

 

In noot end in quaet gherucht'.

§4

Hy is't die krachtigh ghemaeckt heeft,
Den hemel end t'ęerdtryck breedt,
Die Zee end all wat daer in leeft,
End hem beweeght met bescheedt.
Hy onderhoudt sijn waerheit,
Seer vast' in der eewicheit.
***

§5

Hy doet hen recht die daer lyden,
Ouerlast end groot ghewelt:
Hy gheeft broot tot allen tyden,
Hen die de hongher scherp quelt.
Hy maeckt los end vry van pyn,
Hen die vast'ghebonden sijn.

§6

T'ghesichte gheeft hy hen allen,
Die daer gantschelick sijn blindt.
Sy, die hart sijn nedergheuallen,
Heft hy op, end die versint.
Hy heeft lief ende behoedt,
Die oprecht vrom sijn end goet.

§7

Met vliet bewaert oock de Heere,
Den vremden in lyden groot,
Desghelycks die weesen teere,
Behoedt Godt in angst end noot.

[p. *]

 

Weduwen hy oock bewaert,

 

Dat hen gheen leedt wedervaert.

§8

Hy sal die weghen verderuen
Des godtloosen met der daet,
End sal hem een ryck verweruen,
Dat eewiglick vast bestaet:
Sien ws Godts heerlickheit
Wert gheloeft in eewicheit.