De Psalmen Davids, ende ander lofsanghen

Psalm CXLIIII.

Dauid pryst die goetheit die Godt hem ende anderen geloouigen bewesen heeft, ende bidt om bevrydt te wesen van sijnen vianden ende beloeft

[p. *]

dat hy danckbaer wesen sal: Is oock versekert, dat Godt sijn volck in ghelucksaelicheit sal laeten opwassen.

§1

GHELOEFT sij Godt myn troost tot allen tyden,
Die myn handen seer sterckelick leert stryden,
Die myn vingheren leert kryghen seer snel,
Wiens goetheit my bewaert end niemant el.
Hy is myn burght, myn steen, myn heyl alleyne,
Myn schilt daer op ick vertrauwe seer reyne,
Hy is't die (spyt's der vianden ghewelt)
Dit volck onder myn Koninghrycke stelt.

§2

Wat is doch Heer' de mensche vol elenden,
Dat ghy v tot hem goedighlick wilt wenden?
Wat heeft die mensch' met sijn kindren voor kracht,
Dat ghy O Heer op hem wilt hebben acht?

Die mensche magh als men't recht wil wtspreken

By EEN NIET met rechte sijn vergheleken:
Syn daeghen al hoe heerlick dat se sijn,
Vergaen haest als eener schaduwen schyn.

§3

Buyght den hemel, wilt doch Heer' neder kommen,
Slaet die berghen, doet se roocken alommen:
Werpt blixem wt, verstroyt die boosen al,
Schiett v' gheschutt los, end bringht se ten val.

Wilt my die handt bieden end my bevryden,

Wt dit water end wt dit groote lyden,
Van den boosen maeckt my doch Heere quyt,

[p. *]

 

Van den vremden bastaerden nu ter tydt.

§4

Haere mondt spreeckt luegenachtige dingen,
Veel valschheit met den handen sy volbringhen:
Maer ick wil v Heer'singhen een nieuw liedt,
Op myn harp' end psalter sonder verdriet.
***

Ghy sijt die Heer die daer behoet end spaeret

Die Koninghen: End seer vlietigh bewaeret,
Vwen knecht Dauid voor die swęerden fel,
Doe ouer hem ghetrocken waeren snel.

§5

Verlost my Heer', bevrydt my voor die handen
Der vremden end der bastaerden vianden.
Want haere mondt spreeckt steedts niet dan valschheit
Haer handen wercken ongherechticheit.

Laett ons sonen jueghdigh als jonge planten,

Opwassen in sterckheit aen allen kanten:
Laett ons dochters als pilęeren op gaen,
Die in der Koninghen schoon' huysen staen.

§6

Laet ons huysen sijn vol voorraets gepresen,
End ons schaepkens vermenighfuldight wesen,
Met veel duysenden in seer groot ghetal,
Iae met tienduysenden hier oueral.

Laett ons ossen sterck wesen om te trecken,

End wilt geen schaed' ouer ons doch verwecken,

[p. *]

 

Dat op onsen straeten gheen klaeghen sij,

 

Gheen ongheluck of verlies sij ons by.

§7

Wel dien volcke, den welcken Godt sulcks gheuet,
End in stillheit so vredelicken leuet:
Iae ghelucksaeligh is t'volck in't ghemeyn,
T'welck den Heer' houdt voor sijnen God alleyn.