De Psalmen Davids, ende ander lofsanghen

Psalm CXLIII.

Een gebedt Dauids, t'welck hy dede, als hy voor Saul bevreest was, ende hem in een hol verstack, daer in hy seer beangstet was, verwachtende ghevanghen te wesen.

[p. *]

§1

WILT myn ghebedt O Heer verhooren,
Laet doch kommen tot uwen ooren,
Myn smeeken end myn truericheit:
End nae uwe goetheit al vooren,
Antwoordt my in myn teghenheit.

§2

Wilt Heer met uwen knecht niet treden,
In't recht nae v' gherechticheden,
Dat hy niet komm' in straff' end pyn,
Want Heer gheen mensche hier beneden,
En kan voor v onschuldigh sijn.

§3

Myn viandt veruolght my gaer seere,
Om my neder te werpen Heere:
Hy laetet niet blyuen daer by,
Maer in eenen kuyl met oneere,
Als waer' ick doot, verberght hy my.

[p. *]

§4

Daer doer is myn siel' seer belaeden,
Met benauwtheit vroegh ende spaede,
Ick schyne verlaeten met haest:
Dies doer dees teghenheit end schaede
Is myn hert' beroert end verbaest.

§5

In desen duysteren kuyl klachtigh,
Ben ick des ouden tydts ghedachtigh,
End' uwer wercken Heer seer goet:
Ick verhael' t'mynen trooste krachtigh,
Die grootdaeden die v' handt doet.

§6

Daer sucht'ick seer in sulcken standen,
End strecke tot v Heer' myn handen:
Myn siel' is doer t'roepen ghelyck,
Den dorren wtghedrooghden landen,
End als een seer dorstigh ęerdtryck.
***

§7

Verhoort my nu, haestt v Heer goedigh,
T'hert' is flauw, ick ben schier kleynmoedigh,
En verberght my v' aenschyn niet,
Of ick moet hem ghelyck sijn spoedigh,
Dien men in die graeuen diep' schiett.

§8

Laet my vroegh v' ghenaed' aenschauwen,
Op v staet myn hop' in't benauwen
Maeckt my doch den rechten wegh kondt,
Dien ick gaen moet, want Heer vol trauwen,

[p. *]

 

Tot v heff'ick op hert' end mondt.

§9

O Godt myn hopeningh' seer reyne,
Verlost my wt den noot niet kleyne,
Myner vianden wreedt end fel,
Ghy sijt Heer myn toevlucht alleyne,
Ia ghy O Godt end niemant el.

§10

Leert my Heer nae v' welbehaeghen,
Wandelen recht sonder vertzaeghen,
Want ghy doch sijt myn Godt voorwaer,
Dat uwe Gheest my al myn daeghen,
My leyd' in uwen wegh eerbaer.

§11

O Heer' wilt doch doer uwen naeme,
Myn siele verquicken bequaeme,
Ende leuendigh maeken bly:
Verlost my wt noot angst end blaeme,
Doer uwe gherechticheit vry.

§12

Myn vianden die my bestryden,
Doet Heer' te niet tot desen tyden,
Doer v' goetheit, verderft oock slecht
Sy, die myn siel' aendoen groot lyden,
Want ick ben v' ghetrauwe knecht.