De Psalmen Davids, ende ander lofsanghen

[p. *]

Psalm CXLII.

Doe Dauid in een speluncke sijnde, van Saul om ringhet was, nam hy sijnen toevlucht tot Godt, ende was doch seer verbaest: daerom bekent hy, dat hy wonderbaerlick verlost is gheweest, euen als of hy van der doodt wederom in't leuen ghebracht waere geweest.

§1

ICK roepe Godt met herten aen,
Ick smeeke hem gantsch onderdaen,
Ick storte voor hem wt myn hert',
End vertelle hem al myn smert'.

§2

Als myn gheest end myn hert' met noot,
Gantsch beswaert is end met angst groot:
Noch weet ghy Heer in desen al,
Hoe ick daer wt verlost sijn sal.

[p. *]

§3

Sy hebben my stricken bereydt,
End my' te vanghen toegheleyt:
Als ick my alsins hebb' ghewendt,
Der vrienden gheen heeft my ghekent.

§4

Gheen middelen my nu voorstaen,
Om eenighsins hen te ontgaen,
Daer is niemant in myn gheslacht,
Die my te helpen sij bedacht.

§5

Ick roepe Heer' tot v alleyn,
Ghy sijt altydt myn hope reyn,
Ter węerelt en is nu niemant,
Daer van ick verwachte bystandt.

§6

Aenhoort doch Heer al myn gheklagh,
Want ick voort aen niet meer en magh,
Hoedt my voor de veruolghers myn,
Die my nu veel te machtigh sijn.

§7

Wt desen kuyl diep' my bevrydt,
Dat ick v pryse t'aller tydt:
By my sijnde Godts kindren vroet,
Sullen sien t'goet dat ghy my doet.