De Psalmen Davids, ende ander lofsanghen

Psalm CXXXVII.

Dit is een ghesangh der Priesteren, Leuiten, ende Sangheren, die van Ierusalem in Babel waeren gheuanghen gheuoert.

§1

ALS wy aen dat water tot Babel klachtigh,
Saeten ende weenden wesende ghedachtigh

[p. *]

 

Vwes, O Zion huys des Heeren reyn:

 

Daer hebben wy met veel klaegens gemeyn,

 

Onse harpen benauwt met herten banghen,

 

Aen den groenen wilgheboomen ghehanghen.

§2

Daer hebben sy die ons hielden geuangen,
In spott beghęert te hooren ons lofsanghen:
End spraeken: Singht ons van Zion een liet:
Wy seyden: Hoe souden wy met verdriet
Belaeden sijnd', ende met smaet end schanden,
Godts lof konnen singhen in vremden landen?

§3

Doch so ick v Ierusalem ghepresen,
Verghete, so moet myn rechte handt wesen,
Onwetende des harpenspels hier naer:
Myn tonghe kleu' aen mynen mondt eenpaer,

[p. *]

 

So ick v verghet', end my kan verblyden

 

Anders dan in v' weluaert t'allen tyden.

§4

Wilt Heer der Edomiten seer gedachtigh,
Die ouer Ierusalem riepen prachtigh,
Als sy die stadt te niet deden seer fel:
Ghedenckt dat die sommighe riepen snel:
Reyn af, reyn af, dat se gantsch verbrant werde,
Ende met een wtgheroeyt tot der ęerde.

§5

Maer men sal v Babel noch so verbranden:
Gheluckigh sullen oock wesen die handen,
Die t'quaet sullen wreken, van v ghedaen.
Wel hem dier v' kindren sal grypen aen,
End trecken van uwen borsten onreyne,
Om die te verpletteren aen den steyne.