De Psalmen Davids, ende ander lofsanghen

Psalm CXXVIII.

Dauid leert, dat die Godtvreesende in't openbaere ende in't verborghen recht ghelucksaeligh sijn.

[p. *]

§1

SAELIGH is hy beuonden,
Die Godt vreest end dient recht.
Die ooc gaet t'allen stonden,
In sijnen weghen slecht,
Doer t'werck, t'welck ghy sult dryuen,
Wert ghy hier wel gheuoedt,
V' doen sal wel beklyuen,
Spoedigh met ouervloedt.

§2

V' wyf sal ghelyck wesen,
In v' huys seer verblydt,
Den wynstock wtghelesen,

[p. *]

 

Die vrucht draeght t'sijner tydt.

 

Aen den disch in een kroone,

 

Sullen v' kinders staen,

 

Als olyfspruyten schoone,

 

Nae melckandren voort aen.

§3

Dese schoone weldaeden,
Ontfanght hy in't ghemeyn,
Die met t'quaet niet belaeden,
Is, maer vreest Godt alleyn.

Godt wt Zion ghepresen,

V dees ghenaede doet,
Dat ghy sult sien nae desen,
Ierusalems voorspoet.

§4

Ghy sult wt uwen saede,
Kindts kindren sien seer wel,
Ende doer Godts ghenaede,
Veel vred' in Israel.