De Psalmen Davids, ende ander lofsanghen

[p. *]

Psalm CXXVII.

Die wysheit, kracht ende aerbeyt der menschen, maeken niet ryck, bewaeren die stadt niet, gheuen oock den kinderen haer voetsel niet, maer alleyne die goetheit Godts.

§1

SO Godt niet self dat huys oprecht,
Te vergheefs is die aerbeyt al,
Des ghenes die dat bauwen sal.
Dat waeken is gaer niet end slecht,
So Godt nae sijn' vaderlick aert,
Die stadt niet self hoedt end bewaert.

§2

Het is vergheefs so vroegh opstaen,
End te waeken tot s'nachts seer spaed',
End spaerlick t'eten in dien staet,

[p. *]

 

Sijn broot met sorghen swaer belaen,

 

Want Godt schier al slaepende gheeft,

 

Sulcks den ghenen die hy liefheeft.

§3

Als die mensch' bekomt een kindt kleyn,
Om te eruen sijn goet al t'saem,
Sulck is Godts gaeue seer bequaem.
Die vrucht des lichaems is alleyn,
Een vry gheschenck des Heeren goet,
T'welck hy sijnen kinderen doet.

§4

Ghelyck als een ruese met kracht,
Nae sijnen wille van hem schiet
Die pylen snel, daer men op siet:
So werden ons kindren gheacht,
Als sy jonghe ghesellen fyn
End sterck end groot gheworden sijn.

§5

Wel hem die sijnen koker groot,
Vol heeft van die pylen vernaemt,
Die sal nemmermeer sijn beschaemt,
In teghenheit noch ander noot:
Maer sijne vianden hy sal
Ter schanden bringhen end ten val.