De Psalmen Davids, ende ander lofsanghen

Psalm CXXIIII.

Dat volck Godts wt een groote gheuaerlickheit verlost sijnde, bekent, dat het niet gheschiedt sij, doer menschelicke kracht, maer alleyne, doer Godts goetheit: Ende verhaelt wt wat gheuaerlickheit dat het verlost sij gheweest.

§1

MEN magh nu wel segghen in Israel,
Hadd' ons de Heer' selue niet byghestaen,
Hadd'

[p. *]

 

hy ons saeken niet ghenomen aen,

 

Als ons die volcken ouervielen fel,

 

Om ons wt te roeyen end te verslaen.

§2

Leuendigh waeren wy verslonden wreedt,
Want in toorne waeren sy seer verstoort,
Wy waeren langh' in dat water versmoort:
Want die baeren ghinghen hoogh' ende breedt,
Die hadden ons ouerdeckt rechtevoort.

§3

Die stroomen hadden gegaen met ghewelt,
Ouer onse hoofden ter seluer tydt:
Maer ghedanckt sij Godt die ons heeft bevrydt,
End syn volck in der macht niet heeft ghestelt
Sijner vianden vol van haet end nydt.

§4

So die voghel den voghelvangher snel
Ontkomt: so is onse siel' ontgaen reyn:
T'strick is ontwee, t'welck'ons omvingh' ghemeyn,

[p. *]

 

Wy sijn vry, Godt helpt ons, end niemant el,

 

Die hemel end d'ęerd' heeft ghemaeckt alleyn.