De Psalmen Davids, ende ander lofsanghen

Psalm CXII.

Dese Psalm is den menschelicken verstande gheheel contrarie, Want hy leert, dat die voorspoet oock in deser węerelt ende verganghelicken leuen niet anders te soecken noch te vinden sy, dan doer die vreese Godts, ende een oprecht Christelick leuen.

[p. *]

§1

WEL hem die altydt is begheuen,
Tot Godts vrees' in alle sijn leuen.
Die lust tot sijn Woort heeft verkreghen,
Syn saet sal seer gheweldigh wesen,
Doer Godts ghenaede hoogh' ghepresen,
Verkryghen die vrome den seghen.

§2

Ryckdom ende volheit aller dinghen,
Sal Godt deses mans huys toebringhen,
Syn gherechticheit sal beklyuen.

[p. *]

 

Den vromen sal een licht verschynen,

 

T'welck die duysterheit sal verdwynen,

 

Doer Godts goetheit die vast sal blyuen.

§3

Wel hem die wtleent doer metlyden,
Die t'sijne doet tot allen tyden,
Oprechtlick sonder jemants schaeden:
Diesal in eewigh' eere blincken,
Men sal sijner eerlick ghedincken,
In allen plaetsen vroegh' ende spaede.

§4

Als daer vallen seer swaere plaeghen,
So wert hy doer angst niet verslaeghen.
Want hy hoept vast op Godt almachtigh.
Dies is hy ghetroost end vrymoedigh,
End sal syn lust sien ouervloedigh,
In den val der vianden krachtigh.

§5

Hy deelt syn goet wt met ontfaermen,
Den behoeftighen end den aermen,
Syn gherechticheit blyft ghestaedigh.
Seer hoogh' wert syn hoorne verheuen,
Oock sal hem een sulck' eere gheuen,
Die eewigh blyft, de Heer ghenaedigh.

§6

Die godtloose sullen Godts daeden,
Met verdriet sien: end seer belaeden,
Byten die tanden, end hen quellen.
Se sullen wtdrooghen end steruen,

[p. *]

 

End in haer lusten boos verderuen,

 

Hoe se hen oock daer teghen stellen.